GASTVRIJHEID

 

Na het voorval met het natte gras bleven wij díe nacht veiligheidshalve op het grind staan. Wij veronderstelden dat wij, de volgende morgen, in het vierhonderd zielen tellend dorp hét gesprek van de dag zouden zijn.   Oudjaarsavond genaakte en wij hadden ruimschoots boodschappen gedaan om de komende drie dagen uit te zingen. We waren in de supermarkt naarstig op zoek geweest naar elke vorm van vuurwerk voor de kinderen. Sterretjes of.. wat dan ook. Helaas konden we niets vinden. Wat we wél aantroffen was een doos met een lichtkabel. We besloten, voor oudjaarsavond, de luifel uit te draaien en dan die lichtjes op te hangen. Dan had het tóch iets feestelijks.  Op oudjaarsdag had ik een onbestemd gevoel. We zouden er weliswaar een gezellige avond van maken, maar het was tóch vreemd; oudjaarsavond op een onbekende plaats, alleen. Óók daar voorzag de Heere in. De beheerder, nader te noemen; Jean Claude van onze camperplaats kwam aangelopen en zei iets in het frans. Zowel Agnes als ik keken met grote ogen naar hem en naar elkaar.  Zijn vrouw kwam er bij staan. Wat bleek; naast de camperplaats stond een huisje en dat huisje was ook in hun bezit. Voor oudjaarsavond mochten we het gebruiken. Ik moest meelopen.
 
 Een deur ging open. De ruimte was ongeveer zes bij vier. Links een open haard. Jean Claude liep langs met een groot krat met houtblokken. Zijn vrouw leidde ons rond. De ruimte was kaal aangekleed met enkele antieke wandklokken,  een spiegel, een buffetkast en een kleine bar.  Zij waren van plan om dit huisje te verhuren als vakantiewoning.  Jean Claude kwam opnieuw met een groot krat aangelopen. Dit maal met aanmaakhoutjes. De open haard brandde al lekker. We mochten het gebruiken voor een soiree (avondfeest). Ze drukten ons de sleutel in de handen en wij dankten hen hartelijk.
 
 `s middags bracht ik de pan met olie naar het huisje. Het oliebollenbeslag stond bij de open haard te rijzen.  Agnes bakte de eerste oliebollen en nadat ze door mij waren goedgekeurd, legden we zes stuks op een bord. Aaron en Isaac mochten ze naar Jean Claude en zijn vrouw brengen. Ze kwamen terug met chocolaatjes.  We hadden een heerlijke avond. De kinderen speelden op een groot kleed met lego en wij zaten heerlijk naast het vuur met koffie, warme chocolademelk en oliebollen. Op de meegebrachte radio klonken instrumentale kersthymns.  Wat een heerlijke avond en.. wat waren we moe!
 
 Onwillekeurig dwaalden mijn gedachten af naar oudjaarsavond, het jaar ervoor. Toen zaten we óók alleen. We hadden toen de knoop doorgehakt om ons huis te verkopen en om een camper aan te schaffen. Agnes had toen nét haar vader begraven.  Het was vrolijk en somber tegelijk.  Ook dacht ik aan het jaar ervoor. Toen we het met een vol huis vierden. Mijn ouders. Agnes' ouders. Samen eten, bidden, zingen en zelfs avondmaal vieren. Het was een heerlijke, gezellige avond. Maar aan het einde van de avond kreeg ik een woord. "zo, op deze wijze, zal het niet meer plaatsvinden"  Toen ik dat later aan Agnes vertelde, moest zij meteen aan haar vader denken, ze schrok, maar we bewaarden deze woorden in ons hart. Een jaar later wisten we waarom we dit woord hadden gekregen. De Heere had ons al voorbereid op wat komen ging.  We konden toen niet weten dat we twee jaar later in een hutje in een frans gehucht bij het open haard oudjaar zouden vieren. Én.. met z`n zevenen.
 
 In het dorp waren de lantaarnpalen uit en her en der zagen we door kleine kiertjes licht branden. Wij vermoedden dat iedereen van het dorp eerst naar de kerk ging en daarna ging dineren bij het dorpsrestaurant. Halverwege de avond liep ik met Isaac naar buiten. We vonden het verdacht stil en wilden poolshoogte nemen. We zagen geen hand voor ogen. Zo donker was het. Aan het einde van de straat hoorden we zachtjes wat mensen spreken, maar verder doodstil. Geen vuurwerk, geen auto`s. De lucht was bewolkt en af en toe miezerde het wat. We gingen snel weer terug naar `t gezelschap, waarna ik chocolademelk ging maken.
 
 Isaac en Aaron konden zonder problemen op blijven. Jona brachten we naar bed. We haalden hem er ook niet meer uit. Maartje mocht opblijven zolang ze kon. Pas om half twaalf zei ze ; "papa, ik wil naar bed" - Zowel ik als Agnes reageerden in koor; "het is nú al bijna tijd, Maartje. Je blijft nu op"  We gingen in een kring zitten en hielden elkaars handen vast, de ogen gesloten. Toen dankten we de Heere voor het afgelopen jaar. Hoe Hij ons bewaard heeft, hoe Hij alles wonderlijk heeft geleid en hoe Hij ons geroepen heeft tot op deze plaats. Maar ook voor de weg die wij als gezin zouden gaan. Naar het zuiden. Daar zijn we bij bepaald. Wat wij gaan doen is nog onbekend, maar langzaamaan worden er dingen duidelijker en helderder.  Deze avond; het was vreemd. De locatie, de wijze waarop. Maar het was heerlijk om dit als gezin te beleven.
 
 Toen was het 3, 2, 1 en gaven we elkaar allemaal een knuffel en kus. Het werd 2023. Dat is altijd maar afwachten, maar het gebeurde toch!  Buiten één vuurpijl in de verte. Misschien van een verdwaalde camperaar? Toen iedereen voldaan in bed lag, keek ik naar het plafond, nog even wakker. Christoph melde zich opnieuw om te drinken. Ik denk dat ik in mijn leven nog nooit zó moe ben geweest. Alle moeheid kwam geconcentreerd samen en ik werd in mijn kussen gezogen en was vertrokken. Maar wel met een glimlach op mijn mond, terwijl buiten de camperplaats af en toe oplichtte door onze lichtjes, in een donkere, stille wereld die nét zo moe was en toch nog een jaar moest volhouden.