SOWBLOGS

  In januari reden we Spanje binnen. In mei reden we Spanje uit. Ik stel vast dat wij veel van Spanje hebben gezien; kust en binnenland, noord en zuid, nat en droog, stad en dorp, druk en rustig, afgelegen en drukbezet. Toegegeven, ik kan natuurlijk geen allesomvattende beschrijving geven van zo een immens land als Spanje. Ik stel mij een lezer voor die dát kan begrijpen. Toegegeven, wij hebben altijd een verkeerde indruk gehad van Spanje. We waren er ook nooit geweest. We dachten dat `t commercieel, soms onveilig, druk, rommelig en klef heet zou zijn. Niet dat we dat bewust dachten. We dachten eigenlijk helemaal niet aan Spanje en nu ik achteraf moet graven in een Spanje-loos brein, vermoed ik dat dat mijn bewuste gedachten van Spanje zouden zijn als iemand mij zou vragen wat ik van Spanje zou vinden. Toegegeven, het was er heet. Toen we Spanje binnenreden kon de trui uit en de T-shirt aan. Dat deden we natuurlijk meteen, terwijl de Spanjaarden nog in dikke winterjassen liepen. Ze kek

  In Valencia hebben we meegedaan aan de Wiskunde wedstrijd Kangoeroe. Agnes deed het stipt volgens de regels. Isaac mocht de spits afbijten. Het mapje ging open en hij mocht beginnen. Met de tong uit de mond werden alle vierentwintig vragen ernstig en meermaals gelezen en werden de antwoorden nóg ernstiger ingevuld. Pas een kwartier na de toets kon hij weer lachen. In de speeltuin. Toen mocht Aaron. Hij lachte al vooraf.  Isaac is acht en zit bij ons in groep vier. Aaron is zeven en zit bij ons eveneens in groep vier. Op school zou Isaac in groep vier zitten en Aaron in groep drie.  Toen wij ons aanmeldden voor Kangoeroe wedstrijd moest Isaac, gek genoeg de opgaven maken van groep vijf en Aaron van groep vier. Dus een jaar hoger dan hun niveau op een reguliere school. De Kangoeroe wedstrijd is voor de hoogvliegers in hun leeftijdscategorie.  Agnes heeft vroeger bij scholen gewerkt waar leerlingen óók de Kangoeroe wedstrijd deden. Maximaal 4 a 5 leerlingen van een klas kwamen in aanmer

  Stel je voor dat je het verwijt krijgt dat je slaapt, terwijl je wakker bent. Of dat je jezelf wakker noemt, terwijl je nog slaapt. Slapen is veel meer dan een horizontale reis afleggen. Het kan ook verticaal. Het is veel meer dan je ogen sluiten. Het kan ook met ogen open en wandelend en mét of zonder gesnurk. Als camperaar komen wij mensen tegen van allerlei slag. Ik zou vijf soorten willen noemen. De pensionado`s : dit zijn de echtparen die lang hebben gewacht om hun droom te verwezenlijken, na jaren in meer of mindere mate intensief gewerkt te hebben, kochten ze hun droomcamper. Je hebt deze in twee categorieën; hen die huis en haard verkocht hebben en hun laatste dagen 'slijten' in hun roerend goed én hen die hun vastgoed aanhouden om voor kind- en kleinkind periodiek terug te keren. Je herkent hen aan een bepaalde orde. Ze staan vroeg op, komen op tijd terug, eten, kijken TV en rond 21.00u. zijn de lichten uit. Hun ijzeren discipline is jaloersmakend. Het is romantisch,

  Op elke camperplaats springen de oudste drie uit de camper en kijken om zich heen. Ze bepalen hun speelveld. In enkele seconden stellen ze vast; zoveel ruimte hier, zoveel ruimte daar, speeltuin? ja/nee,  kunnen we hier steppen? ja/nee, zijn er douches? ja/nee én bovenal; welke campers staan er al? Met Isaac en Aaron loop ik dikwijls langs de campers die er al staan. De kinderen lezen de nummerplaten. Frans, Duits, Brits, Spaans, Zwitsers, Belgisch en Nederlands. Die komen we het meeste tegen. Ze weten wat ze bij elke camper moeten zeggen; Frans, Bonjour, Duits Gutentag, Brits, Good Day, Spaans, Buenos Dias, Zwitsers, Gutentag of Bonjour, Belgisch Goedendag of Bonjour en Nederlands Goedendag. Dan wordt er ook gekeken naar de bewoners; een nors kijkend echtpaar, een blij kijkend echtpaar, een man alleen, een jong gezin, weer een man alleen, een blij kijkend echtpaar, een vrouw alleen en een camper waarbij het nog een verrassing is; de luiken zijn dicht en de televisieschotel uit. Die

Vijf kinderen is druk. Het is op twee manieren druk. Enerzijds is het zó druk dat alle kinderen tegelijk te horen zijn en anderzijds is het zó druk dat jij als ouder ze ook allemaal tegelijk wil verstaan.  Het komt wel eens voor dat, net als een sterrenregen, of een maansverduistering, alle stemmetjes zich tegelijk tot mij richten. Ik heb twee oren en daartussen knettert het dan even. De kinderen, hoewel ze kort op elkaar geboren zijn, hebben ook allemaal andere behoeften. Elk op hun niveau. Ik als ouder wordt geconfronteerd met een breed palet aan vraagstukken. Van "melk!" tot "hoe schrijf ik februari?" De camper is een klankkast waarbij je zelfs gefluister als oorverdovend kunt ervaren. Stilte is schaars, maar krijgt daardoor wel de aandacht die het verdient. Valt het u op dat ik bij deze blog die de naam 'vijf kinderen' draagt zomaar wat losse zinnen op papier zet? En zelfs nog vijf ook? Dat doen vijf kinderen met je.

  Jona is twee en zegt "nee".  Al onze kinderen hebben deze fase overgeslagen. Hij is de eerste.  Hij is dwars.  "Jona, naar bed" "nee, wil niet naar bed" -  "Jona, in de stoel" "nee, niet stoel" - "Jona,  hier blijven" "nee, niet blijven"  Het is nee, nee, nee.  De hele dag door. En het ergste is. Hij zegt geen ja. Zelfs niet als hij 'ja' wil. Dan zegt hij geen "ja" maar "HA!"  Het is geen spraakgebrek. Want hij kopieert de moeilijkste woorden van zijn broers en zus. Hij is gewoon dwars.   Jona ligt in bed. Wij zijn één minuut bezig. Dan horen wij één van de kinderen zeggen; "Jona, heeft de babyvoeding gepakt!"  Snel draaien wij ons om, sprinten naar zijn bed, trachten te redden wat er te redden valt. Daar treffen we hem aan, in kleermakerszit, het blik babyvoeding tussen zijn mollige bovenbenen, zijn mond omrand met een witte pasta, in een decor van stuifsneeuw.  Jona krijgt st

  `s nachts kwamen we aan op een camperplaats in het hartje van Andalusia.  Pikdonker. We vulden onze watertank en gingen slapen. De kraan stond naast onze camper. Wij beschouwen dat als luxe. De volgende ochtend liep ik de camper uit, ik knipperde wat met m`n ogen en keek in het rond. Wat een bergen! Wat een schoonheid! We begonnen de dag met koffie en dus vroeg ik Maartje het koffiereservoir te vullen. Dat lukte, maar de kraan gaf niet veel water meer. Hij drupte wat. Toen ik de camperplaats beheerder aantrof vertelde ik hem dat de kraan geen water meer gaf. Ik dacht; misschien is er wat stuk. Hij zou er mee aan de slag gaan. Later vertelde hij dat het water weer stroomde. Ik liep snel naar de badkamer waar een gratis wasmachine stond. We hadden behoorlijk wat was en waren dolblij dat eindelijk weggewerkt te hebben. Na het eerste wasje, deden we een tweede. Toen waren we klaar. Agnes hing alle was aan de lijn en ik nam een warm bad. `s middags deden we de kinderen in bad. Allemaal te