SOWBLOGS

  Met Isaac, Aaron en Maartje gingen we naar `t zwembad in Leeuwarden. Dikke pret. Snel omkleden en rennend naar `t bad. "Ja, naar de glijbaan!" riep Aaron. "Nee, eerst het bad in" riep mama. "Niet onder de emmer" riep Aaron.  Middenin het bad stond een emmer op een grote installatie die met water werd gevuld, elke vijf minuten keerde de emmer om en kletterde al dat water naar beneden. "dat durf ik niet" riep Aaron. We stonden met z`n allen in het grote bad, toen de bel ging. De golven kwamen. Isaac keek verschrikt. "Golven? Dat durf ik niet!" Snel rende hij met papa en Aaron naar de glijbanen. Er zijn er twee. Een snelle en een minder snelle. Isaac neemt de minder snelle, want die snelle... dat durft hij niet. Na de glijbanen gaan we het buitenbad in. Daar is een plateau waarvan je af kunt springen, het water in. Isaac en Aaron durven niet. Papa dacht; 'dit gaat de verkeerde kant op' Golven..emmer..snelle glijbaan, plateau.. ze

  Terug in Nederland loopt alles anders dan we dachten. Een rondreizend bestaan brengt een bepaalde moeheid voort. Er is een fysieke moeheid dat door inspanning, drukte, gedachten, te kort slaap etc.. komt én er is een moeheid dat in de mens opgeslagen lijkt te worden. Opgeslagen voor later. En als er een onbewaakt moment passeert waarbij deze verpakte moeheid door het lichaam wordt ontdekt, wordt afgestoft en wordt geopend, dan ligt deze moeheid als een sluier over je bestaan. Totdat je die moeheid hebt ontdekt, overwonnen en weggedaan. Totdat je even helemaal wakker wordt. Tijdens het reizen heb je dat niet door. Elke nieuwe locatie is er één om te ontdekken. Elke nieuwe plaats is er één om uit te stallen, om de inboedel van binnen naar buiten te brengen en om eigen te worden. De kinderen lopen de camperplaats over en zoeken aanknopingspunten, wij rusten van de reis en acclimatiseren en bepalen het programma, de activiteiten en taken. En zolang je binnen dit stramien blijft én snel w

Bij onze supermarkt is er een eetcafé met negen tafeltjes. Je kunt daar koffie drinken of een broodje bal eten of.. ontbijten! Tussen 8.00u en 10.00u kun je aanschuiven. Je betaalt enkele euro`s en je krijgt een hardgekookt ei, een croissant, een pistoletje, een plak kaas, een plak ham, roomboter, jam, koffie en jus d'orange. Vanochtend besloten we daar te ontbijten. Met Aaron en Maartje wandelde ik half tien het eetcafé binnen. Drie tafeltjes waren bezet. Ik bestelde alvast koffie terwijl Agnes haar haar 'waste' met droogshampoo en de overige kinderen gereedmaakte. Aaron wist precies wat te doen. Hij pakte een kinderstoel voor Jona en trok een stoel weg van een ander tafeltje. Wij zaten er in elk geval klaar

  De kinderen hebben, sinds Maartjes`s verjaardag, elk een step. Jona heeft een blauwe driewieler, Maartje een roze driewieler, Aaron een zwarte Space Scooter en Isaac een witte step. Naast onze camperlocatie is er een zogeheten 'beweegtuin' - Het is een aangelegde tuin naast een verzorgingshuis waar de bewoners en bewoonsters geacht worden een route te lopen die de krakende benen maar nét verdragen kunnen.  De route gaat als volgt; grindpad, bankje, grindpad, insectenhotel, bankje met wielen voor voeten, grindpad, bankje met wielen voor handen, grindpad, boter-kaas-en-eieren spel, lachspiegel.  Hoeveel ouderen wij het grindpad hebben zien bewandelen? Nul. En dat snap ik helemaal. De aapjes in het apenverblijf in Artis blijven ook recalcitrant in de linkerhoek liggen. Net achter een boom. Waar je hen niet kunt zien. Hoewel zij allerlei 'speeltjes' hebben. Maar de kinderen vinden de beweegtuin heerlijk. Ze gebruiken hem zoals de tuinarchitect van de gemeente het voor de

  Onze camper had schade in november 2022. Nu was het voor het grootste deel een verzekeringskwestie, maar het bleek een lang traject van bellen, regelen, e-mailen, foto`s maken etc.. De achterbumper bleef haken en viel van de camper af. Ook het zij-profiel en de linkerdeur achter waren kapot. We vonden een schadebedrijf in de buurt die aangesloten was bij onze verzekering. Het schadebedrijf ging bijzonder makkelijk te werk. Er werden binnen 5 minuten foto`s gemaakt en alles zou met de verzekering geregeld worden. We waren benieuwd. Na een maand hoorden we nog niets. We belden zowel het schadebedrijf als de verzekering. Het schadebedrijf zou terugbellen. Het verzekeringsbedrijf gaf aan dat alles nog in behandeling was. Het schadebedrijf belde niet terug. Nadat we enkele weken daarna beide wéér belden, gaf het schadebedrijf aan ons te zullen terugbellen. Het verzekeringsbedrijf gaf aan dat de schade was goedgekeurd. Het schadebedrijf belde niet terug. Toen belden we weer. Ze belden niet

  Je kent ze wel. Die wachtkamers her en der. Speciaal voor de kinderen is er dan een tafeltje van 90 cm² met een vastgelijmde plaat waarop ze met geluk een dozijn duplo blokken op kunnen drukken. Of er staat zo`n potje met potloden of viltstiften. De potloden zijn stomp en de stiften uitgedroogd.  In tegenstelling tot een volwassene probeert een kind daar wat van te maken. Hij pakt het potlood en probeert te slijpen. Geen slijper. Een mes? Nee. Een schaar? Nee. Even zien, twee van de potloden hebben nog een punt; geel en wit. Ach, wit, daar heb ik niets aan. Dan geel maar. Even drukken. Ah, jammer. Daar breekt de punt alsnog af. Dan de viltstiften. Rood uitgedroogd, Blauw uitgedroogd, Roze geeft een duidelijke streep die steeds vager wordt. Paars doet het. Dan maar met paars aan de slag. Maar waar is het papier? Er is een tekenboek die al vol is gekrast. Nog eenmaal een blik in het potje; er liggen negen doppen op de bodem. Dan is het kind toch even bezig geweest. Met hopen, niet met

  In drie dagen reden we, via Frankrijk, Luxemburg en België, van Barcelona naar Nederland. Dat was een enorme rit. Sommige mensen vroegen mij "vanwaar die haast?" Ik denk dat dat een stukje psychologie is. Als je een reis hebt gemaakt en de reis is klaar, dan wil je even wat anders dan reizen. Dan wil je thuiskomen. Bovendien waren we 'stad-moe'. We hadden in korte termijn zeven steden bekeken; Valencia, Córdoba, Sevilla, Gibraltar, Ronda, Murcia en Barcelona. Ons doel was niet om persé steden te bekijken. Je ontkomt er niet aan. Nee, dat is te kort door de bocht; in zekere zin moet je ze bekijken omdat ze op de route liggen. Nee, eveneens te kort door de bocht; je bekijkt ze omdat het Spaanse steden zijn. Ja, dat dekt de lading wat meer.  Wij wilden Spanje zien. Niet zo zeer als een toerist, maar wel om de indruk te hebben Spanje gezien te hebben. Die indruk hebben we. We hebben heerlijk genoten van o.a. Valencia en Ronda. Dat zijn steden waar we écht wat tijd hebbe

  Het is bijzonder hoe wij gezegend zijn tijdens onze reis door Nederland, Duitsland, Tsjechië, België, Frankrijk, Spanje en Luxemburg. In een korte tijd hebben we meer van de wereld gezien dan in ons hele leven. Met vijf kinderen in een camper is eigenlijk gekkenwerk en het gekke van deze tijd is dat dit niet meer gek wordt gevonden. Sommige mensen fronsen wel even met de wenkbrauwen, maar de meeste mensen zijn ofwel onverschillig of positief verrast als ze ons verhaal horen. Wij zijn in een camper gaan reizen, niet omdat we van kamperen houden. We hebben hiervoor nog nooit gekampeerd. Noch omdat we de vrijheid zochten. De vrijheid zit `m niet in je locatie, maar in je hart. We zien wel bepaalde ontwikkelingen in deze wereld en we begrijpen dat mensen vluchten, maar ook dat was ons (hoofd-)motief niet. We zijn christen en leven voor de Heere Jezus. Dat betekent dat we al  gestorven zijn voor God en opnieuw zijn geboren. Wacht, deze zin moet ik even uitleggen.  In dit leven zien we all

  Isaac is onze eerste. Wat was het een heerlijk moment. Agnes kwam de kamer binnenlopen en zei dat de test positief was. We hadden zeven jaar gebeden voor vruchtbaarheid. Ik was onvruchtbaar. We wisten dat de Heere Jezus kond herstellen wat was beschadigd en ons, op de natuurlijke manier, bovennatuurlijk kon zegenen. Daarom baden we. Waarom zouden we anders bidden? Van 2009 tot 2014 baden we elke dag. De bijbel zegt 'houdt aan in gebed'  en geheel onverwacht, in februari 2014 was daar eindelijk een positieve test. We omarmden elkaar. Het antwoord was gekomen. Isaac is nu al een grote jongen. Hij is acht jaar. Hij is altijd maar de grote broer. Hij is een jongen die je zelden hoort. Hij denkt veel na. Opeens doorbreekt hij de stilte en deelt zijn ideeën. Hij speelt met al zijn broertjes. Met Aaron is hij beste vrienden. Ze gaan er samen op uit. Het zijn eigenlijk tweelingen met 14 maanden er tussen. Met Maartje speelt hij weer heel anders. Voor Jona is hij de oplettende broer.