SOWBLOGS

Toen ik met mijn hondje langs een grote villa liep, zag ik door een kier in de gordijnen, de eigenaar zitten op vijftig centimeter bankstel. Hij keek voetbal. Althans, ik zag een groen verlichte kamer. Ik liep door, Bella zakte door de achterpoten en deed een plas in een dunne strook berm tussen twee pikzwarte wagens. Ik liep rechtsaf en kwam in een geheel andere wijk. Zo`n wijk waarbij alle voordeuren hetzelfde zijn. Even heeft de voordeur links en oneven de voordeur rechts. Het zijn huurwoningen. Weer deed Bella een plas naast de stoep. Ook hier waren parkeervakken met weliswaar goedkopere auto`s, maar even krap als daarnet. Ik keek een willekeurige woonkamer in. De huurder zat op 50cm bankstel. Hij had ook een groen verlichte kamer.  Toen daagde het mij dat de 'rijkere' geen enkel voordeel had ten opzichte van de 'armere'. Hun beide kooien verschilde in grootte, da`s waar, ja. Maar je kunt maar op één plaats in je kooi tegelijk zijn. Wat voordeel heb je als je een gr

Successen worden altijd gedeeld, maar aan elk succes ligt een periode van diepe ellende, beproeving, sleur, eenzaamheid en zelfs wanhoop ten grondslag. Juist door die processen heb je mensen nodig, maar dan zijn ze er meestal niet. Welk mens is waardig genoeg om je mineur-humeur mee te delen? De meeste mensen willen slechts majeur in vierkwartsmaat. De lach is makkelijk delen, maar de tranen zijn voor de wangen. Het is beter te gaan in het huis van rouw dan te gaan in het huis des feest vreugde. Prediker 7:2  In deze momenten, waarin het hart wordt heen en weer geslingerd, leer ik Jezus kennen. Jezus, die als mens is verzocht zoals wij. Door momenten van beproeving word ik gelouterd en kennelijk is dat nodig. De mooiste antwoorden van de Heere zijn onbeantwoorde vragen. Het zijn antwoorden aan de ziel, niet aan het verstand. Antwoorden die ons aardse zekerheden doen loslaten. Als we een ballon, gevuld met onbeantwoorde 'waarom-vragen' ten hemel oplaten, is dat het mooiste offer

Het peuterbrein werkt als lekke waterleiding. Een gedachte moet er uit, kostte wat kost! Papa : "Jona, heb jij aan de schaar gezeten?" Jona : "Papa, mag ik een snoeppie?' Papa : "Dat vraag ik niet. Ik heb `t over de schaar." Jona : "Nah" .. "Mag ik een snoeppie?" Papa : "We hebben `t nu niet over snoeppies, we hebben `t over de schaar.                    Heb jij die gepakt?" Jona : "Nee, Aaron" Papa : "Aaron is buiten aan `t spelen" Jona : "Mag ik een snoeppie?" Papa : "Heb jij die schaar gepakt?" Jona : "Ja" Papa : "Die schaar mag je niet zomaar pakken." Jona : "Ja, mama" Papa : "Ja, papa!" Jona : "Ja, papa, mag ik een snoeppie?" Papa : "En nu ligt er allemaal papier op de grond" Jona : "Nah" Papa : "Ga jij dat nu even opruimen?" Jona : "Mag ik dan een snoeppie?" Papa : "Nee, je krijgt geen sno

Ik nader het eind van mijn studie en ben allerlei zaken aan `t afronden. Op de opleiding vinden ze het fijn om ons studenten essays te laten schrijven. Een essay is natuurlijk een prachtige gelegenheid om informatie op te nemen. Bij één vak vroeg de leraar om tien essays te schrijven van elk minimaal 250 woorden. Hij liet mij bijvoorbeeld 5-10 pagina`s van een boek lezen en deze moest ik dan in eigen woorden samenvatten. Voor andere vakken moest ik een aantal lange essays schrijven. Soms van 750, soms van 1500 woorden. Deze essays moesten aan een lange lijst van eisen voldoen. Het schrijven van een essay vind ik erg leuk. Het is een prachtig proces. Eerst zet je wat zinnen op papier en voordat je het weet, heb je enkele paragrafen. De essays moeten beginnen met een duidelijk argument welke je vervolgens onderbouwt in de rest van de essay. De stijl is ook belangrijk. Het lettertype, de lettergrootte, de regelafstand zijn allemaal vastgelegd. Elke quote moet een voetnoot hebben, zelfs al

  "Mag ik een keurpaat, papa?"  Jona rent naar de computer. "Ja hoor, wat voor kleurplaat wil je?" Jona weet het al! "een schilpat met een rosse pante" - Papa klikt wat webpagina`s aan. "dat kan niet. Het is óf een schildpad, óf een Roze Panther." Jona reageert instantelijk: "een schilpat."  Papa toont er tien op het scherm. "ja, die! Die schilpat, gaat u die printe papa?" Papa sluit de printerkabel aan en knikt. Jona staat met beide handjes bij de printer. Hij kan niet wachten om het velletje met schilpat uit de printer te rukken. Met velletje rent hij naar de stoel. Een doosje wasco-krijtjes ligt op tafel. Hij kiest een kleur en begint te krassen. Binnen de lijntjes, soms over de lijntjes. Schild, pootjes, gras, water, alles donkergroen. Met zijn tong uit de mond krast hij het papier vol.  "klaar!" Binnen twee minuten toont hij me trots zijn groente schilpat. Helemaal volgekleurd? Ja.  Z`n best gedaan? Ja. Effectie

De wind kan geen keuze maken. Hij blaast allerlei richtingen op. Het water klotst tegen de steiger aan de rechterkant, dan klotst het aan de linkerkant.  Ook de lucht is een ratjetoe van kleuren. Wit, grijs, lichtblauw en de laatste kleuren van de zon die langzaam uit het zicht verdwijnt. Op de steiger staan twee groene laarzen. Mijn voeten staan daar in. Lekker warm. Nu nog wel. Ik gooi m`n hengel uit. Ik hoor mezelf denken:  "de koelkast is leeg en een grote vette vis zou welkom zijn." Ik heb beet, een stuk riet. Ik gooi opnieuw uit. Wéér blijft het haakje steken. Een waterplant. Ik zucht. Dan gooi ik nóg twintig keer uit, elke keer een paar graden naar rechts, in de hoop dat ik elke keer iets dichter bij mijn prooi terecht kom. Geen vis. Ik haal mijn hengel binnen, ga zitten op de rand van de steiger en gooi mezelf achterover. Ik bekijk de witte hemel boven mij, terwijl ik heerlijk lig. Ik voel een zacht briesje langs mijn wangen. Ik zou hier kunnen slapen. De lucht is lee

Papa houdt het hek open. Jona komt nét mijn zijn kop boven de kruiwagen uit als hij deze uit het hok haalt en op z`n schouders naar het paardenverblijf duwt. Hij heeft Isaac`s jas aan. De mouwen zijn twee duimlengtes te lang voor zijn kleine spek armpjes. Het eind van de mouwen is dubbelgevouwen onder de handgrepen van de kruiwagen. Over zijn hoofd een capuchon. Onder de jas een knie en daaronder een laars. Vier vijfde jas en één vijfde Jona. Hij krijgt de kruiwagen niet omhoog. Stopt. Trekt hem terug en blaast lucht onder zijn wangen die al rood zijn. Dan rent hij vooruit. Nu lukt het! Hij kijkt met brede glimlach naar zijn vader die met een brede glimlach antwoordt. Het hek gaat dicht. Jona pakt een schep en een kinderhark en rent naar de stapel paarden keutels. Dit paard produceert een halve kruiwagen aan stront per dag. De hele dag wrijven de onderste en de bovenste kiezen in cirkelvormige bewegingen over elkaar en malen, terwijl de paardenlippen nieuw droog hooi aanvoeren. Na de k

Isaac en Aaron hebben groep vijf in 3 maanden afgerond. Dat was ons doel. Nu zijn ze halverwege groep zes. Daar zijn ze in januari mee begonnen. We hopen daar eind mei mee klaar te zijn. Op een avond begon het me te dagen dat ze volgend jaar wel eens klaar met de basisschool zouden kunnen zijn. In december klaar met groep zeven en in mei volgend jaar met groep acht. Maar wat dan?! Aaron is dan 9 en Isaac 10. In de afgelopen jaren hebben we het er wel eens over gehad. We bespraken drie opties: 1. Een Engelstalige christelijke methode waarmee je basisschool en voortgezet onderwijs kon doen. De voordelen zijn dat je dan klaar bent voor een eventuele vervolgopleiding daarna. Maar helaas drukken de nadelen zwaar: het is duur, Engelstalig en schriftelijk. 2. Een soort tussenjaar. Een groep 9 waarin we basisschool materiaal herhalen, verdiepen en tegelijk wat materiaal van het voortgezet onderwijs integreren. 3. Een complete HAVO/VWO methode aanschaffen en deze langzaam proberen in te weven t

 DE LENTE Het steeltje komt uit de grond, Als een groen stipje in de aarde, Ik voel de zon op mijn mond, Die ik voor haar bewaarde. De bladeren groeien aan de bomen, Het word een mooie lentedag, Ik hoor de lente alweer komen, Ik hoor haar mooie lentelach. Zij stuurt steeds een mooie brief, Van hoe mooi zij was, De zon was een hartendief, Ze straalde in een waterplas. Ze schitterde als een diamant, Ze maakte ons zo blij, Ze schitterde op het schelpenstrand, Ze gaf haar cadeau alleen aan mij.   Aaron Teljeur* * Het gedicht is zelf bedacht, geschreven en getypt.

  gedicht lente wat hoor ik wat hoor ik de lente in mijn oren. duizend geluiden die ik wel moet horen . ik draag geen sjaal het word weer wakker allemaal. het meer zit naar mij te turen dus zal de lente lang duren bloemen zie ik alweer opgroeien die straks gaan bloeien de winter was heel lang en duister. met af en toe gefluister de lente is leuk en ik lig in een deuk wespen en bijen al zoemend in rijen de zon is een schat het meer wordt een bad ik hoor vogels fluiten door de ruiten ik zie de blauwe lucht door het plafond ik kijk door de muur naar het groen gazon zelfs als ik in slaap val zie ik de lente overal isaac teljeur* * het gedicht is helemaal zelf bedacht, geschreven en getypt.                                                                                                                                                                                                                                                           

De sneeuw is gesmolten. Er was nog één strookje ijs die de kinderen koesterden. Maar na enkele dagen was ook dát weg. Alles gras. Een dag later begon het weer te sneeuwen. Grote witte vlokken.  De eerste lichting bleef niet liggen, maar daarna wel. Alles wit. De volgende ochtend scheen het zonnetje door het raam op onze rechterwang, terwijl onze linker nog op het kussen lag. Na de koffie liepen we naar buiten. Het rook naar lente. Alles groen. Na twee dagen ging het weer sneeuwen. Je merkte dat zelfs de vossen, ganzen en kraanvogels klaagden dat het nu maar eens afgelopen moest zijn! Alles wit. Wederom de volgende dag alles groen. Toen bleef het groen. We zaten zelfs in onze t-shirts buiten. Zweden! Maart! Toen keken we naar onze prachtige camper die prachtig ingepakt op ons stond te wachten. De hele winter had er een dikke laag sneeuw op- en tegenaan gelegen. De sneeuw was een isolatiedeken. Nu was het nog steeds wit, vanwege het grote witte vijftig vierkante meter zeil wat wij er omh

De telefoon gaat weer. Een +1 nummer. Amerika. Een computerstem galmt in mijn linkeroor.. "You received a call from an incarcerated individual" At ... state penitentiary This call is being monitored and recorded To accept this call, dial five now Thank you. You may start te conversation now" "Hello?" Mijn gevangenisvriend belt weer eens. Hij is opgefokt. Zijn wereld is klein. Twee bij drie klein. Een maand terug vertelde hij mij dat hij zijn drie dochters niet meer spreekt. Ineens stopten ze met schrijven en bellen. Hij voelde zich machteloos, want, hij kan in de gevangenis niets. Hij berustte er in dat hij ze wellicht nooit meer zou spreken. Ik vroeg hem: "wat zijn hun volledige namen en wat is het laatste adres dat je van hen hebt?"  Hij stuurde deze informatie per tekstbericht, waarna ik ging zoeken. In Amerika heb je de White Papers. Een soort telefoonboek waarbij je iedereen kunt vinden door te zoeken op naam en adres. Ik vulde de gegevens in en

In 2008 ben ik begonnen te schrijven met een gevangene in Amerika. We schreven regelmatig. Hij stuurde altijd grote dikke enveloppen en zijn handschrift was moeilijk te lezen. Maar toch kwam de correspondentie op gang en leerden we elkaar kennen. Ik vroeg niet naar zijn misdaad. Voor mij was dat afgedaan. Hij zou nooit meer vrij komen en zat daar, 23 uur per dag in een cel van 2 bij 3. Het leek mij heel bijzonder; het idee dat mijn brief 9000KM zou afleggen en door de tralies werd gestoken en werd gelezen. De eerste keer dat ik een brief kreeg, hield ik even in mijn handen. Ik zag twee scheef geplakte postzegels in de rechterbovenhoek, een stempel van Los Angeles en mijn naam en adres.  Linksboven zijn naam en adres en dat akelige woord 'deathrow'. We schreven tot eind 2021 en toen vertrokken we in de camper. We lieten hem dat weten en ik dacht hem onderweg e-mails te sturen. Die werden destijds door de gevangenis geprint en aan hem gegeven. Maar, helaas verdween die mogelijkhe

Het is weer tijd voor de Kangoeroe wedstrijd. Dat is een wiskunde wedstrijd waar de kinderen elk jaar aan meedoen. `s avonds print ik wat oefenopgaven en Isaac en Aaron zitten in kleermakerszit op de grond en overpeinzen de 24 sommen. Óók Maartje mag dit jaar meedoen. Dat is lastig omdat Maartje 5 is en de sommen zijn eigenlijk voor kinderen vanaf groep 3. Maar, baat het niet, dan schaadt het niet. We gaan het gewoon proberen. Ze heeft er zin in. De volgende dag oefen ik met Maartje. Ze hoeft maar 12 sommen te maken. De eerste twee gaan goed, maar bij som 3 moet ze meerdere getallen optellen. Daar wringt de schoen. Het lukt niet. Bij som 4 moet ze een getal op een t-shirt in spiegelbeeld raden. Die heeft ze meteen goed! Bij som 5 moet ze letters kiezen. A B C D E. Ze kent die hoofdletters niet. Wel kent ze a b c d e. Ik leg de sommen weg en pak het goudbord. Dat is een bord met 20 losse blokjes en 8 latten van elk 10 blokjes. Samen 100. Dat weet Maartje. Nu ga ik sommen maken. Vier blo

 "als je deze kaart vol hebt, mag je een cadeautje uitzoeken". Aaron greep de kaart vast en observeerde de 100 vakjes. Hij las de voorwaarden en keek naar enkele mogelijke cadeautjes die ik op de spaarkaart had geprint. "Op de spaarkaart zal mama elke dag een aantal stempels drukken. Als je goed je best hebt gedaan op school, dan krijg je een stempel. Maar ook als je klusjes doet in- en om het huis". Aaron telt de vakjes.. "één, twee, drie". Ik zeg; 'Aaron, er zijn zeven vakjes horizontaal en zeven vakjes verticaal. Zeven keer zeven is?" "49" zegt hij na enkele seconden.  "..en op de achterkant vind je nog eens 51 vakjes" Hij draait z`n blaadje snel op. En kijkt naar de vakjes en wat daarnaast staat afgebeeld. "Een pop? Die ga ik niet kiezen! Dat is voor meisjes!" - "ja.." zeg ik, "..Maartje mag ook meedoen en die kan dan een pop kiezen." 'Logisch' denkt Aaron. Dan zie ik hem heel intensief

In een groot gezin zijn niet alleen de ouders de opvoeders. Het is één estafetteloop waarbij je als ouders éérst het stokje door gaf en nu, soms, heel soms, aan de zijlijn staat. Met of zonder kopje koffie. `s ochtends vroeg wordt Christoph al uit bed getild door Jona. Isaac pakt zijn fles, spoelt het om en vult het met melk. Maartje houdt Christoph op schoot terwijl hij lurkt. Isaac zet koffie. Aaron houdt Jona in de gaten. Als hij wat stouts doet, krijgt hij van z`n grote broer een tik. Van een afstand horen wij Jona af en toe huilen, maar dat ebt weer weg in het spelen met Maartje en Christoph op het vloerkleed. Dat spelen trekt teveel aandacht en smoort de tranen voordat ze over zijn bolle wangen vloeien. "Papa, Jona heeft een koekje gepakt!" Zo storm Aaron de kamer binnen. Jona rent er schreeuwend achteraan : "niette waar Aaron 'daan" - "Ik heb `m al een tik gegeven, papa... en het koekje afgepakt" - "Aaron slappejanus" zegt Jona en lach

Toen ik destijds op de Mavo met zes minnen en een enkele zevens slaagde, had ik nooit gedacht dat ik eens, in een Zweeds houten huisje, een opleiding zou doen die vele malen zwaarder was en waar ik veel betere cijfers mee zou halen. Wat een drukke, maar heerlijke tijd is het geweest. Elke week drie lessen van elk drie uur en `s ochtends en `s avonds lezen, scripties schrijven en studeren. Die tijd is nu ten einde. Zowel hier- als in Amerika (waar ik de lessen volg) is het kerstvakantie. Graag zou ik ook het tweede semester gaan doen. Ik heb dan de keuze uit drie vakken (45 uur studielast per week) en 5 vakken (75 uur studielast per week) Waarom drie? Omdat ik afgelopen semester ook drie vakken heb gedaan en ik dus ongeveer gewend ben aan deze studielast. Waarom vijf? Omdat ik dan alle studiepunten heb (24) en dan dus meteen geslaagd ben. Het betekent echter wel dat ik alle zeilen moet bijzetten. Naast die 5 vakken, met 75 uur studielast, moet ik ook maar liefst 18 boeken lezen in krap

In de eerste week van december DV heb ik drie examens, daarna zit `t eerste semester er op. Voor kerkhistorie moest ik een scriptie schrijven over de Belijdenissen van Augustinus. 287 bladzijden met 13 hoofdstukken (boeken) die moesten worden samengevat in 200-250 woorden. Gisternacht om 2.00 heb ik dat afgerond en acht uur later heb ik kleine foutjes veranderd. Ik moest tevens een introductie en conclusie schrijven met een duidelijke thesis. Het boek is werkelijk een meesterwerk. Het is eigenlijk één lang gebed naar God. Je leest hoe Augustinus met zijn intellect God niet kan vinden, laat staan doorgronden. Hij moet zich eerst vernederen. Toegeven het niet te weten.  Dan grijpt de Heere Jezus hem in Zijn liefde en onderwijst hem. Tegenwoordig zie je veel mensen zoals hem, die om de bijbel lachen als een oud primitief boek, maar als ze werkelijk op zoek gaan naar waarheid, merken ze dat het boek open gaat en een ander soort wijsheid biedt. Geen wereldse wijsheid, maar Goddelijke wijshe

MAANDAG Jona is als eerste op. Hij loopt dan naar de koelkast. Dat mag niet. Maar zijn dorst is groter dan zijn gehoorzaamheid. Agnes bedacht een list. Een slokje appelazijn in het pak. Hij pakt het pak, schut even, kijkt naar Isaac en zegt; "Isaac, hier zit nog sokkie mehk in" - Dan zet hij het pak aan z`n mond en kijkt vies en zegt er achteraan; "bah, mehk is niet lekker meer" DINSDAG De woonkamer stroomt vol met gapende mensen. Ik roep naar Isaac. "potje koffie, acht kopjes"  Hij weet dan dat je vier schepjes in de filter doet. Dat doet hij keurig. Dan voor acht aan kopjes water. Apparaat aan. Even later schenkt hij koffie in. Niet te zuipen. Wat een bocht! Hoe dat zo? Papa loopt met hem mee naar `t apparaat. We maken een reconstructie. Alles goed behalve één ding. De koffiefilter met oude koffie van gisteren zat er nog in. WOENSDAG Ik roep naar Isaac. "potje koffie, acht kopjes"  Hij weet dan dat je vier schepjes in de filter doet én dat je