CAMBRILS

 

We zijn neergestreken in Cambrils. Een heerlijke kustplaats vlakbij het o zo bekende Salou, in de regio Tarragona.  De eerste camperplaats is meteen een zeer avontuurlijke. We rijden over een steil landweggetje en moeten dan links af slaan. Met twijfel en tegenzin volgen we de navigatie. 800 meter over een onverharde weg naast een drooggevallen rivier. Moeten we dit écht doen- of rechtsomkeert maken? Tsja, we zeggen dat we het avontuur zoeken en terugrijden met aanhanger is sowieso geen optie.
 
We rijden stapvoets. Alles trilt en schudt. Links en rechts zien we grote cactussen. Een spanjaard op een crossbrommer passeert ons. Een grote stofwolk laat hij achter zich. De weg- voor zover je dit een weg kunt noemen- wordt smaller en splitst zich op. We houden rechts aan. De weg wordt smaller, maar de cactussen lijken groter te worden. Dan zien we een hek en we zijn er.  Ik stap uit, op zoek naar een voordeur. Die is nergens te bekennen.  Moeten we dit écht doen- of rechtsomkeert maken? Tsja, we zijn nu toch al zo ver en keren op dit smalle weggetje is sowieso geen optie.
 
Ik loop terug naar de camper en hoor Agnes met een vrouw spreken. Zij spreekt geen engels en wij (vooralsnog) geen spaans, dus dan maar lichaamstaal. Agnes roept naar mij dat ik achter haar aan moet lopen. Agnes rijdt achter ons aan. Naast het hek blaft er een monster. Een valse, mens-onvriendelijke blaf van een hond die eerst bijt en dan denkt. Als hij al denkt.  Moeten we dit écht doen- of rechtsomkeert maken? Tsja, we zijn nu toch al zo ver en onze lafheid tonen als we zo gastvrij worden ontvangen is sowieso geen optie.
 
Voordat we bij het hek zijn stap ik weer in. Voor mijn ogen zie ik een grote poort openzwaaien. Het erf is een kruising tussen een outdoor kringloopwinkel, een camperplaats en een vuilstort. Nou ja, er zit een bepaalde orde in. Maar dat is een spaanse orde. We zien nog geen schoonheid. De man van de vrouw spreekt engels en heet ons welkom. Hij loopt snel door een deur in het hek dat ons scheidt van drie bloeddorstige honden.  Moeten we dit écht doen- of rechtsomkeert maken? Tsja, de poort is nu al dicht, laten we maar hopen op het beste.

We zien nóg drie campers staan waar leven is. We parkeren onze camper langs de weg en lopen met de eigenaar mee. Er zijn twee douches, een wasmachine, twee WC`s en een groot terrein voor de kinderen om te spelen. Achter onze camper staan drie vakantiehuisjes die wellicht alleen blijven staan omdat ze elkaar overeind houden. De camper naast ons heeft een brits kenteken, de twee verderop duits. Nadat ons alles werd getoond maakte ik een grapje hoe laat het diner en ontbijt was. Hij keek me aan; "wil je morgenochtend verse broodjes?"  Ik stamelde; "si, si" "hoeveel?" "trés" en de afspraak was gemaakt.
 
De volgende dag werd er om 9.00u. geklopt en drukte hij drie warme stokbroden in mijn armen. Het leek wel roomservice. Na ontbijt deden we de was en reden we zonder aanhanger naar het centrum van Cambrils. We waren daar uitgenodigd door de lokale evangelische kerk voor een kindermiddag. Ruim twintig spaanse, zwartharige kinderen en vier hollandse blonde kinderen hadden daar een heerlijke middag. Daarna aten we voor de eerste keer Paella. We reden terug in het donker en logischerwijs verdwaalden we. We reden een onverharde weg op die steeds smaller werd, zonder enige vorm van verlichting.
 
We probeerden te keren en terwijl we bezig waren - hoe is het mogelijk! - stonden er twee auto`s achter ons te wachten. Ik liep met mijn zaklamp naar de voorste auto en vroeg in het spaans; "habla inglés?" Waarempel. Hij sprak engels. Ik vroeg hem of we konden doorrijden op deze smalle, donkere en onverharde weg en hij antwoordde bevestigend.  We besloten het er op te wagen en reden stapvoets door.  Cactussen aan beide zijden, blaffende honden her en der en het grootlicht van de twee auto`s achter ons. Op een zeker moment werd de weg zó smal dat we de spiegels inklapten en ik uitstapte om voor de camper te lopen. Het leek een begrafenisstoet.  Een stenen muur, uitstekende planten en bomen, links 10cm en rechts 12cm ruimte, maar we redden het en kwamen op de doorgaande weg terecht. Moesten we nu écht weer opnieuw proberen om in het donker de juiste onverharde weg te vinden? Nee, geen zin en geen energie. Ik liet de eigenaar weten dat we morgenochtend zouden komen.
 
Hij antwoordde direct; "ik kom jullie halen" - Nee, niet dreigend. Vriendelijk! Hij stapte meteen in de auto en wij parkeerden naast de weg. Binnen enkele minuten had hij ons gevonden. We moesten achter hem aanrijden. Linksaf, rechtsaf, rechtsaf, linksaf en we arriveerden bij zijn oprijlaan. De poort zwaaide open.  Ons raampje draaiden wij omlaag. Zijn vriendelijke hoofd kwam door het raam; "morgen weer broodjes?"  "si si, gracias!"  en dankbaar reden we door naar onze plek.
 
De volgende ochtend reden we weer weg. We moesten naar diezelfde kerk voor een kerkdienst in het Spaans. Een heerlijk samenzijn. De voorganger gaf ons een grote tas Johannes-evangelieën en Nieuwe Testamenten mee. We spraken diverse mensen in het spaans, engels, duits en iemand kende zelfs wat nederlandse woorden. Daarna terug naar de camperplaats. We zouden daar nog één dag blijven. Ook de volgende ochtend weer heerlijke verse stokbroden.  Het echtpaar kwam ons dankbaar uitzwaaien. Hij zei; "je bent hier altijd welkom" - De poort opende voor ons voor één laatste maal en we reden weg. Moesten we dit écht doen- of rechtsomkeert maken? Ach, de poort was alweer dicht. We komen hier wel weer eens.