OORVERDOVENDE STILTE

 

 "Kom op Bella!" met hond loop ik de camper uit langs de promenade van Cervera del Maestre.  Links- en rechts van ons staan campers. Allemaal hebben ze de deuren, luiken, schotten, vensters, horren en isolatieschermen dicht. Door zeer kleine kiertjes zie ik bij allen het licht flikkeren.  Buiten is het pikdonker. Alleen aan de rand van de parkeerplaats staat een grote lantaarnpaal.  Tevens is de enorme ruïne bovenop de berg verlicht door middel van spots die op de bergwand zijn gemonteerd. Het dorp slaapt.
 
Tijdens het wandelen voel ik mijn trommelvliezen. Alsof je door een tunnel- of op grote hoogte rijdt. Er is een bepaalde druk. Het is hier niet persé erg hoog, dus het moet wat anders wezen. Ik loop langs een hek en weet- van de ochtendwandeling- dat er aan de andere kant van dat hek een diep dal licht. Een vergezicht waarbij je kilometers olijf- en amandelbomen ziet. Met daarachter een decor van bergen die achter elkaar een indrukwekkend reliëf vormen. Totdat de laatste berg slechts een grijze waas lijkt. Ik weet dat- maar nu zie ik niets. Het is zwart voor ogen. Diepe duisternis. Verblindend zwart. Alsof alle decorstukken voor vandaag zijn opgeruimd en ik tegen de muur van het theater aankijk. Mag ik hier wel lopen? Mag ik deze duisternis wel zien?
 
Mijn oren wennen nét zo langzaam aan de stilte, als mijn ogen aan de duisternis. Het is hier écht stil. In Nederland, is er altijd een auto die rijdt, een vliegtuig die vliegt, een elektriciteitshuisje dat zoemt,  een airco die blaast, een hond die blaft, een kat die jankt. Maar hier is er een werkelijke stilte die zich niet in woorden laat uitdrukken. Ik hoor niets.  Minutenlang staar ik in de leegte, in een extase. Wat een heerlijke gewaarwording, wat een luxe om deze absolute vrede te ervaren.
 
Veel mensen zijn bang voor stilte. Stilte is namelijk een wit doek waar zich gedachten als pennenstreken op manifesteren. Sommige gedachten zijn eng. Gedachten die gaan over schuld, over fouten, over zonden, over teleurstellingen, over misdaad, over leugens, over de diepste menselijke overdenkingen.  Daar wil men gewoonweg niet aan denken. Men zoekt naar middelen om die stilte te doorbreken, door vooral veel geluid te produceren. Daarom staat de televisie ook bij zoveel huizen aan. Bij negen van de tien huizen en bij negen van de tien campers. Of de radio. Ook zo`n rumoer-verstrekker. Als er gewerkt wordt móet die radio aan.  De meeste mensen horen niet eens wat er gezegd of gespeeld wordt, maar als de radio uit staat, ja dan, dan valt het op! Dan stopt men de oren. Want dat is écht oorverdovend! Stilte!   Kun je niet tegen stilte, dan heb je geen rust. Dan moet er reuring zijn. Een reuring die afleid van deze confronterende stilte. We zijn haastige wezens, we hebben maar zeventig, tachtig, negentig jaar en dan is het klaar. Stilte is stilte, rust is achteruitgang. We moeten door!
 
De Heere Jezus kent ons mensen door en door en zegt daarom; 'komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven' - Natuurlijk is dat de rust die een mens pas heeft als hij vrede heeft gesloten met God, maar het is ook een rust die nergens ter wereld te vinden is. Het is een rust als een eeuwig durende diepe zucht, een rust van 'staakt het vuren', een rust van intense vrede in je hart én een rust die stilte en duisternis weet te verdragen. - Heb je geen rust in je hart, dan is elk moment van stilte confronterend. Als een misdadiger die in elke voetstap een mogelijke agent hoort, zo horen veel mensen in de stilte hun geweten spreken. In stilte dringen vervelende gedachten aan hen op. Gedachten die God stilletjes tot hen spreekt. Die stilte moet worden overschreeuwt! Weg er mee!
 
Dan heb je ook een slag mensen die de stilte zoeken. Ze gaan in kleermakerszit zitten en sluiten hun ogen. Soms herhalen ze een woord of zin. Mediteren noemen ze dat. Dat wekt de schijn dat zij wél bestand zouden zijn tegen stilte, maar in werkelijkheid hebben zij de radio inwendig aangezet. Zij overschreeuwen de stilte met hun eigen luide gedachten, of met een pulserende melodie van herhalende woorden die zij zelf uitspreken. Het is een surrogaat stilte.  Even koest, totdat de klok slaat en de drukte van de dag zich weer aan hen opdringt.
 
Waarom deden mijn oren daar zo even pijn. Nou ja, pijn. Ze voelden wat onwennig. Want, hoewel ik zelf de rust en vrede van Jezus heb, ben ik gewend altijd geluiden te horen.  Eenmaal gewend aan die heerlijke, oorverdovende stilte hier in het berglandschap van Cervera del Maestre is het genieten geblazen. Voor mij is stilte niet confronterend, maar een troost. De wereld om mij heen slaapt en ik sta hier in de duisternis zonder afleidende klanken. Ik sta hier recht voor God. Hij ziet mij dwars door de duisternis van de slapende wereld heen. Hij zag mij destijds door de duisternis van mijn zonden en rumoer van mijn eigen hart heen. Toen scheen Hij met Zijn licht en alle duisternis week. Duisternis vlucht altijd voor licht...
 
 ...net als straks de stilte wijkt voor het rumoer van de dag. Gelukkig maar, want je zou toch niet willen dat deze spanjaarden blijven slapen in de duisternis, maar ontwaken in het licht, met de stilte in hun hart. Een oorverdovende stilte.