STEENKOLENFRANS

 

Aan een doorgaande weg, steil naar boven, zien we ineens een bordje dat leest; "aire de camping car". Agnes geeft een ruk aan het stuur en rijdt nét zo steil naar beneden een binnenplaats op. Er staan twee campers. Één is bijna kapot, de ander is bijna heel. We zetten onze camper met aanhanger dwars over drie parkeerplaatsen naast een uitgedroogde sloot. De binnenplaats lijkt nét geasfalteerd en ziet er keurig uit. De lucht is blauw. Aaron en ik gaan op onderzoek uit.
 
We vinden een toilettenblok. Aan één zijde drie urinoirs naast elkaar, aan de andere zijde één toiletpot. Da`s tevens de plaats waar we onze toiletcassette kunnen legen.  De toiletten zijn waarschijnlijk nét gepoetst aangezien het buiten nog wat vochtig was van de regen. Achterin de binnenplaats staan picknicktafels en een antiek fonteintje met kraan waar je gratis drinkwater kunt tappen.

Ieder terrein onderwerp ik aan drie stadia van onderzoek. Eerst kijk ik in het rond, dan loop ik in het rond en vervolgens kam ik het hele terrein uit zodat ik op de hoogte ben van alle voor- en nadelen.  Ik geef het terrein daarna inwendig een cijfer, variërend van één tot tien. Één is extreem primitief; je kunt hierbij denken aan een gat in de grond en een roestige kraan waarbij de dode vogels ernaast het idee geven dat je niet met drinkwater van doen hebt en 10 is extreme luxe; dat wil zeggen dat je je toiletcassette met Chanel parfum mag doorspoelen én dat je met Pellegrino water mag afwassen.  Deze binnenplaats was een vier. Een gratis, schoon toilet, gratis drinkwater en geen dode vogels op de grond.
 
De volgende ochtend liep ik met Isaac, Aaron en Maartje naar de Boulangerie. Een klein bakkertje met een hele grote zware voordeur. Gelukkig! Hij had nog stokbroden. Verder zag ik geen bakker. Wel een hond. Hij wilde naar ons toelopen, maar werd geblokkeerd door 3 omgekeerde broodkratten. In de bakkerszaak was een vitrine met 3 croissants, een soepstengel en wat koekjes. BONJOUR! hoorde ik van achterin de bakkerij galmen. De bakker kwam aangelopen. Nors, zuchtend en steunend. Alsof hij zelf eerst drie van die grote zware deuren door moest om in zijn eigen winkel te komen. Hij vroeg; "zegt u het maar!" maar zei; "oui?" - Ik had mijn franse zin al op het trottoir voorbereid; "Bonjour, trois baquettes sil vous plait".  Zonder iets te zeggen draaide hij zich om, greep de laatste drie stokbroden, wikkelde ze in papier en vroeg in gedachten; "en?" terwijl hij me wantrouwend aankeek. "..et trois croissants"  zei ik. Ook die werden ingepakt.  Nadat ik zes euro afrekende zei de man ineens; "bonne voyage" waarmee hij eigenlijk zei; "ik weet wel dat je geen fransman bent, fransen zeggen alles niet zo overdreven goed en ze gebruiken veel minder decibelen, overdrijver! En nu wegwezen uit m`n winkel en wegrijden uit dit dorp!"  Maar hij wist niet dat ik allang blij was dat ik m`n stokkbroodjes had. De volgende morgen stond ik daar weer. Weer die deur, hond, kratten, norse bakker, drie stokbroden, drie croissants en bon voyage.  Déjà vu is niet voor niets een frans woord.
 
In de kiosk ernaast, eveneens met grote zware deur, liep ik naar binnen. Op zoek naar ansichtkaarten. Ze hadden een kaartenrek met kaarten zó oud dat je nog slechts Citroën 2CV`s zag rijden. Én waarschijnlijk die twee campers op onze camperplaats.  Vanbinnen zag ik vergeelde wanden, gescheurd pleisterwerk en meubels die de kringloopwinkel na drie jaar proberen doneert aan de vuilverbranding, maar tóch was het gezellig. De dame achter de balie- in tegenstelling tot haar buurman- was erg lief. Ik zei; "un grande café" en zei vroeg; "deux  espresso`s?" "oui aux lait" Antwoorde ik. Toen zette ze me toch een koffie! Ik heb zelden zo'n lekker bakkie gehad. Daar sta je toch versteld van? Dat je de hele ruimte deduceren kan en de plank compleet misslaat als het op de koffie aankomt? Bij elke slok werd ik meer en meer verbaast. Ik zag de oude mannetjes aan de bar, gefixeerd op een TV scherm met frans nieuws, waar ik geen klap van versta. Een oud, typisch frans, mannetje die over de krant zit gebogen met een leeg kopje koffie vóór hem, af en toe mompelend alsof hij iemand tegenover hem had zitten. De vrouw achter de bar met een sigaret in haar mond, oude pakjes verzamelplaatjes uit mijn kindertijd op de toonbank, een affiche op de muur waaruit ik kon opmaken dat er iemand een keer 500 euro had gewonnen met een lot; een decor die je als Nederlander nooit zou kunnen samenbrengen, maar al dat oude, onvolkomene had samen wel iets,  ja het had sfeer.
 
 Nu denkt u misschien; dat frans van jou valt wel mee. Je kunt je aardig uitdrukken. Maar dan weet je drie dingen nog niet; 1. mijn frans vocabulaire omvat alle franse woorden uit deze blog. 2. wanneer ik frans probeer te spreken, moet ik eerst mijn denken zuiveren van alle duitse en zelfs spaanse woorden die mij als zijnde veel natuurlijker, te binnen schieten. Ik moet zelfs bij telwoorden eerst mijn vingers gebruiken. Quatre et cinq haal ik steevast door elkaar. 3. Ik zeg het té frans. Ik probeer mijn neus dicht te knijpen en mezelf een Asnavour stem aan te meten, waardoor ík geniet van de Gallo-Romaanse woorden die van mijn lippen rollen, maar de 21e eeuwse fransman of fransvrouw is daar, denk ik, helemaal niet van gediend, nee, hij of zij wil de fransman die binnensmonds spreekt en tweederde van de letters van een woord doet verstommen en die zó zachtjes spreekt dat de wind de overige letters meeneemt.  Zulk één frans spreek ik niet. Ik spreek Mavo-frans. Frans met een S.
 
Toen ik mijn koffie op had en vier ansichtkaarten ( die het dichtst bij de werkelijkheid kwamen ) en drie pakjes verzamelplaatsjes voor de kinderen had gekocht, liep ik naar de grote zware voordeur en riep "au revoir" - Nog voordat zij, tussen de hijsjes van haar peuk door, antwoordde met haar veel meer verfijnde "au revoir"  wist ik dat ik met met mijn botte germaanse Nederlands nog een hoop te leren had. Maar ik had mijn stokbrood, kaarten en koffie, nét als ieder andere fransman die stokbrood, kaarten en koffie wil kopen. Ook met mijn steenkolenfrans.