CAMPERKINDEREN

 

We staan nu op een groot grasveld met allerlei steentjes, stokjes, blaadjes en beestjes. Isaac en Aaron vermaken zich prima. Als we geen school zouden hebben, dan zouden ze de hele dag kunnen spelen. Van een afstandje observeer ik ze. "Kom Isaac, kijk een rups op een steen"  - Isaac legt de rups op een stuk hout, Aaron loopt er mee naar een andere camperaar en roept; "kijk een rups!"  Nog voordat de camperaar antwoord; "hè wat?" loopt hij alweer terug. De rups valt op de grond, er wordt een brug gebouwd voor de rups en plots kruipt hij weer over de steen. De kinderen lachen en gieren.
 
Dan lopen er óók nog twaalf kippen en een haan over dit terrein. Isaac en Aaron stonden `s ochtends op en liepen naar het hok. "ja, een ei!" ze brengen het naar de eigenaresse die in het Spaans antwoord. Ze ziet dat ze geen idee hebben wat ze zegt, dus lacht ze maar wat en zegt; "gracias!" - Isaac en Aaron rennen naar mij en zeggen; "papa, ze zei gracias" - Dit was vier dagen terug. Sindsdien kijken Isaac en Aaron elk uur of er nieuwe eieren liggen om ze vervolgens naar de dame te brengen.  Ik vermoed dat ze destijds zei; "laat ze maar liggen"  maar nu glimlacht ze alleen nog maar vriendelijk terwijl ze iedere keer de deur open doet om één of twee eieren aan te nemen.
 
Als de kippen te dichtbij komen en pikken van hun brood, krijgen ze een voorzichtige trap. Ook verzamelt Aaron veren die hij mét en zonder toestemming van grond én de kippen plukt. Het is al een mooi bosje geworden. Op de grond vinden ze een plastic cillinder. Dat is de vaas. Het staat op tafel.
 
Terwijl we lopen verzamelen ze lege slakkenhuisjes. Die zie je hier veel in Spanje. Het lijkt er op alsof de slakken geprobeerd hebben een weg over te steken en halverwege overvallen zijn door de scherpe zon en bezweken zijn. Isaac en Aaron nemen een tasje huisjes mee en slaan ze vlakbij de kippen kapot met een hamer. De kippen pikken en de kinderen lachen. "zo, ze kunnen weer eitjes maken" zegt Isaac.
 
Ook spelen ze met water. Er is in het midden van het terrein een wateraansluiting. Isaac vult een emmer en giet het over in een bakje. Jona ziet het en lacht. Je hoort hem denken; 'dat is een leuk spelletje' - Even later zie je hem een half uur met het ene bakje het andere vullen en vice versa.  Met de laarzen van zijn broer (vijf maten te groot) en een korte broek loopt hij over het terrein. Zijn T-shirt - tevens drie maten te groot-  valt over zijn korte broek. Telkens als er water op zijn t-shirt komt huilt hij twee seconden en speelt dan verder.
 
Maartje kijkt bij Isaac, dan bij Aaron, dan bij Jona. Dan zit ze even op een stoel en kijkt om zich heen. Ze lacht als Jona de kippen met een kromme stok weg slaat. De kippen kakelen en fladderen omhoog. Tien tellen later lopen ze weer terug. Ze pikken en vinden regelmatig een broodkorst of een winegum of een rups op een steen.  Maartje pakt een beker en loopt naar de kraan. De kinderen kijken allemaal haar kant op. 'hé da`s een goed idee' Plots staan ze allemaal in een kring om de kraan en lurken ze omstebeurt terwijl de zon op hun blote rug schijnt.
 
Christoph speelt met zijn voet waarvan hij sinds kort begrijpt dat deze op een bepaalde manier aan hem vastzit. Hij ontdekte dit doordat hij er op bijtte en een lichte pijnsensatie voelde. Even later ligt hij slapend op zijn speen te sabbelen. Daar kan hij op bijten wat hij wil.
 
Inmiddels hebben wij de koffie op en begint Agnes met de schooldag. Ze roept de kinderen. Jona en Maartje gaan in de schaduw met de Duplo spelen. Ik zucht en verwonder mij. Wat kunnen kinderen heerlijk, ongestoord spelen. Een schroefje, een stok, een touwtje, een ringetje, een baksteen, een elastiekje, een knoop. Stuk voor stuk schatten waar ze de mooiste dingen mee fabriceren die vanuit een kikvors-perspectief, tijd en een grote dosis fantastie niet alleen grootse dingen voorstellen, maar het ook daadwerkelijk zijn.
 
 Nee, speelgoed hebben ze niet nodig, slechts het Spaanse landschap of zoals hier een camperplaats. Ze zouden uren kunnen spelen. Toch moeten wij als ouders die speelmomenten inperken. We hebben gezien dat als een kind te lang vrij doorspeelt zonder consequencies, dat het heel gemakkelijk in een dromerige speel-stand blijft en dat hij zich slecht weet te concentreren als er een lesboek onder zijn neus ligt. Daarom is spelen een beloning. Maar als ze die beloning eenmaal hebben verdiend, mogen ze het met volle teugen indrinken. En wij, bij de koffie, kijken op afstand mee en genieten wellicht nog meer.