TWEE WERELDEN

 

Stonden we in Cervera del Maestre nog op een plaats waar stilte geen uitzondering, maar regel was. Dat is nu wel anders.
Stilte is hier duurder dan goud. Althans, vandaag.
 
Vandaag gaat de radio aan in de tuin naast onze camperplaats en in deze bergrijke omgeving slaan de radiodeuntjes als een tang op een varken. Muziek is ook niet meer wat het geweest is. Alles wat uit een écht instrument komt wordt heden ten dage door een digitale wals in een muziekstudio geperst en rondgedraaid totdat je een soort  suikerspin van klanken krijgt, wat zoet smaakt, maar in wezen niets is.  De eigenaar had de radio luid aan terwijl hij met koptelefoon op honderd meter afstand het gras aan het maaien was.  Wij snapten dit niet. Je neemt toch aan dat men muziek speelt dat past bij de schoonheid om je heen. Als je in Nederland op beton, blik en grijze kunststof kozijnen kijkt, dan snap je dat de mensen steenkoude, blikkerige, plastic deuntjes draaien. Maar hier, tegen een decor van grandioze bergen die een dal met duizenden geuren, klanken en kleuren omheinen; geuren van tijm, salie, rozemarijn, kleuren van naald- fruit en notenbomen en klanken van honderden soorten vogels, waaronder de in Nederland zeer zeldzame steenuil, verwacht je edele klanken. Passend bij een mens die zich verwondert.
 
Terwijl ik deze walgelijke klanken, afgewisseld met druk spaans sprekende reclamespots, uit de speaker probeer te negeren, hoor ik in de verte iets schoons, iets edels. Mijn linkeroor sterft, mijn rechteroor juicht! Ik hoor een viool. Ik hoor een piano. Niet repeterend met een 230 volt ritme maar écht! Werkelijk gespeeld en niet eens zo ver. Aan de andere zijde van de camperplaats. Wat een prachtig samenspel. Wat een melodie. Wat een schoonheid. - Het contrast kon niet groter zijn. Links was het stront gelijk. Rechts waren het parels. Het vuile maakte het schone schoner en het schone maakte het vuile vuiler. Ik begaf mij in twee werelden. Terwijl mijn voeten op het gras met stenen van dezelfde camperplaats stonden.
 
Ik liep  de camperplaats een stukje over zodat ik dichter bij de muziek kwam en bleef staan luisteren. De zon scheen op mijn papieren hoed en het spaanse landschap waar ik zo van ben gaan houden diende als klankkamer. Het leek alsof de vogels meezongen.  We besloten een stuk te gaan wandelen. Weg van het kabaal en, hopelijk, dichterbij de plek waar de klanken mij zo fraai bereikten.
 
Deze twee werelden van lelijk en schoon, van onedel en edel, van monsterlijk en groots zijn er op allerlei gebieden. Maar zeker in het leven van de christen. Een christen hoort de schoonheid van de hemelse klanken in de verte. Het heilige van God, de plaats waar het geestelijk steriel is, waar geen onrecht, vuiligheid, dubbelhartigheid of kunst is. Geluiden waarmee je in conflict komt met de wanklanken van de wereld om je heen. Zelfs met de klanken van je eigen hart.  Het resultaat? Je wilt er heen! Je wilt je er naar uitstrekken en hoe meer je luistert naar deze goddelijke muziek (hiermee bedoel ik Gods wil) hoe meer je oren gekwetst raken wanneer je het alternatief hoort.   Mijn muziekleraar van vroeger zei ook; 'als je zelf muziek leert spelen, ga je muziek doorgronden, je leert anders te luisteren en je stelt hogere eisen aan muziek'
 
De muziek die uit de hemel komt is niet alleen schoner dan de muziek in de wereld, het is ook veel kleurrijker en schoner. Het verveelt nooit. De hitjes uit een radio worden telkens afgewisseld door nieuwe hitjes die weer door nieuwere hitjes. Ze verzadigen niet. Je creëren slechts drukte, ze overschreeuwen de moede ziel en stoppen de oren zodat de mens vooral niet hoeft te denken.  Maar als je eventjes je oor leent om naar de hemelse muziek te luisteren. En veel minder abstract; Gods wil, Gods orde, Gods lieflijkheid, Gods wezen. Dan raken je oren een toon uit een andere dimensie. Wat meer; je krijgt nieuwe oren.  Het grote nadeel is dan dat je moet breken met de oude klanken die telkens 'als nieuw' worden aangeboden. Klanken die oppositie voeren tegen Gods wil.  Gods klanken zetten niet alleen de trommelvliezen maar ook de hartkamers in beweging en veranderen de mens volkomen.
 
Hoe kom ik nu van hier, op de camerplaats met links een luide radio en rechts een piano en vioolconcert naar het spreken over God? Wel, zelfs als deze radio en die muzikanten zouden stoppen met spelen en de rust zou weerkeren. Sta ik nog steeds met beide benen in twee werelden. Met één op de aarde, met één in de hemel. Maar met de hemelse melodie in mijn hart. Een lieflijke melodie. Die niemand zou kunnen overstemmen of overschreeuwen.