DWARS!

 

Jona is twee en zegt "nee".  Al onze kinderen hebben deze fase overgeslagen. Hij is de eerste.  Hij is dwars.
 "Jona, naar bed" "nee, wil niet naar bed" -  "Jona, in de stoel" "nee, niet stoel" - "Jona,  hier blijven" "nee, niet blijven"
 Het is nee, nee, nee.  De hele dag door. En het ergste is. Hij zegt geen ja. Zelfs niet als hij 'ja' wil. Dan zegt hij geen "ja" maar "HA!"
 Het is geen spraakgebrek. Want hij kopieert de moeilijkste woorden van zijn broers en zus. Hij is gewoon dwars.
 
Jona ligt in bed. Wij zijn één minuut bezig. Dan horen wij één van de kinderen zeggen; "Jona, heeft de babyvoeding gepakt!"
 Snel draaien wij ons om, sprinten naar zijn bed, trachten te redden wat er te redden valt. Daar treffen we hem aan, in kleermakerszit, het blik babyvoeding tussen zijn mollige bovenbenen, zijn mond omrand met een witte pasta, in een decor van stuifsneeuw.
 Jona krijgt straf. Jona zal het 'niet meer doen' ? "HA! papa"
Een dag later. Jona ligt in bed. Wij zijn één minuut bezig. Dan horen wij wederom één van de kinderen zeggen; "Jona, heeft de babyvoeding gepakt!"
 Haastig hollen wij naar binnen. Daar treffen we hem aan, wederom in kleermakerszit,  terwijl hij een Duplo auto tot de nok toe vult met wit poeder. Het matras bezaaid . Jona krijgt straf. Jona zal het 'niet meer doen' ? "HA! papa"
 
Twee dagen later. Jona ligt in bed. Wij zijn één minuut bezig. Dan horen wij wederom één van de kinderen zeggen; "Jona, heeft de babyvoeding gepakt!"
 Inwendig schreeuwend van de hoogste vorm van verontwaardiging, lopen we nu zachtjes naar het bed. Daar treffen we hem aan, op z`n rug, terwijl hij het witte goud in zijn wijd opengesperde mond laat sneeuwen. Zijn kussen veranderd in een zwarte skipiste, waar zijn mollige klauwen grote sporen hebben achtergelaten. Jona krijgt straf. Jona zal het 'niet meer doen' ? "HA! papa"
 
 "Waarom berg je dat blik niet elders op?"  Hoor ik u vragen.
 Waarop ik antwoord; "HA!"
 Wij zijn nét zo dwars. Nee, dwarser!
 
Wij gaan nét zo lang door totdat hij met rode wangen, na z`n straf, eindelijk uitschreeuwt; "JA papa" als ik hem zeg; "nu niet meer doen, Jona"
 Dan, pas dan, houd ik het blik onder zijn betraande ogen en vang de druppels op, die zich mengen met het kleine restje poeder.
 Tranen van bezinning. Tranen van triomf. Ons triomf. Dat wij de ijzeren wil van een peuter hebben gebroken.
 Dan maken we snel een fles van poeder en tranen en geven we het Christoph te drinken.
 Is het bijgeloof om te denken dat dat iets in hem zou uitwerken?
 
 "HA!"