EEN ANDERE DROOM

 

Stel je voor dat je het verwijt krijgt dat je slaapt, terwijl je wakker bent. Of dat je jezelf wakker noemt, terwijl je nog slaapt.

Slapen is veel meer dan een horizontale reis afleggen. Het kan ook verticaal. Het is veel meer dan je ogen sluiten. Het kan ook met ogen open en wandelend en mét of zonder gesnurk.

Als camperaar komen wij mensen tegen van allerlei slag. Ik zou vijf soorten willen noemen.

De pensionado`s : dit zijn de echtparen die lang hebben gewacht om hun droom te verwezenlijken, na jaren in meer of mindere mate intensief gewerkt te hebben, kochten ze hun droomcamper. Je hebt deze in twee categorieën; hen die huis en haard verkocht hebben en hun laatste dagen 'slijten' in hun roerend goed én hen die hun vastgoed aanhouden om voor kind- en kleinkind periodiek terug te keren. Je herkent hen aan een bepaalde orde. Ze staan vroeg op, komen op tijd terug, eten, kijken TV en rond 21.00u. zijn de lichten uit. Hun ijzeren discipline is jaloersmakend. Het is romantisch, maar ook is er een haast. Als ik begin te koken lopen zij met hun afwasteiltje terug. Als ik het eten opdien, nippen zij aan hun wijntje. Als ik eet, kijken zij het acht uur journaal. Als ik aan afwassen toekom, stoten zij elkaar aan om de constante snurktoon te doorbreken. Als ik nóg slaap, rijden zij stilletjes weg. Ze willen zien zien zien (voordat `t té laat is?)

De ontheemden : dit zijn mensen die zich verzetten. Tegen het systeem. Tegen gebaande paden. Tegen orde. Tegen burgerlijkheid. Tegen fatsoen. Ja, waar kun je je nog meer tegen verzetten? Veelal zijn ze ontheemd. Ze hebben geen vaste grond. Ik heb er flink wat gesproken. Ik vraag dan (tegen beter weten in, want ik weet `t antwoord al) "maar mist u dan niet..."  Nog voordat ik de vraag heb gesteld, schudden ze met hun hoofd. Ik moet denken aan een kinderloos echtpaar uit Duitsland. Zij walgden van hun land. Van de ontwikkelingen in de wereld. Er was pijn. Er was cynisme. Er was verdriet en toch een beetje trots dat zij zelfvoorzienend waren. Zij zagen geen familie meer. Zij hoorden nergens meer bij. Begrijp me niet verkeerd, hun argumenten waren plausibel, maar ze waren nergens meer thuis. Ze reden van plaats naar plaats en noemden het vrijheid, maar aan alles proefde je de pijn van het 'ontworteld zijn'. Ze waren heel erg op elkaar aangewezen. Hun camper was hun vluchtauto. De wereld hun vluchtroute.

De vloggers : dit zijn mensen die kijken naar hun omgeving als potentiële video's. Ik heb dat vroeger gezien met sommige fotografen. Die konden niet meer gewoon naar de natuur kijken, maar zagen alle mooie beelden als iets wat ze met hun fototoestel moesten vastleggen. Er mocht geen moment aan hen voorbijgaan. Deze vloggers hebben stickers op hun camper met teksten als ; 'volg ons, like ons, houdt van ons' om kijkers te trekken, rijden naar plaatsen waarbij ze onderweg al een titel en een plot bedenken en blijven uren in de camper om de videos af te monteren. Als ze ergens struikelen en een pleister op hun knie hebben, maken ze een foto en zetten ze de tekst erbij; "bijna naar `t ziekenhuis in Valencia"
of als ze een agent voorbij zien lopen, maken ze een foto met de tekst; "midden in de nacht van ons bed gelicht" en als ze een puppy achter een hek zien zitten, maken ze een foto met de tekst; "een verwaarloosde zwerfhond in Andalusia" Alles voor de kijkers.

De primitieven : dit zijn camperaars die zo primitief mogelijk te werk gaan. Ze hebben vaak een busje of truck gekocht en deze als woonruimte ingericht.  Het is krap, maar dat heeft ook wel wat. Elke vierkante centimeter wordt benut. Ze lopen een maand in dezelfde kleding en wassen zichzelf mét kleding in een beekje of in een regenbui. Of zijn althans, bereid dit te doen. Ze zitten op een krukje een appel te schillen en hangen met hetzelfde gemak hun zakdoek, onderbroek en theedoek aan een waslijn naast de camper. `s avonds duwen ze alles op één plek zodat er ergens een bed ontstaat. Overdag zie je ze niet. Ze wandelen of fietsen altijd ergens waar de grote menigte niet is. Er kan zomaar een grote hond of gitaar uit hun bus komen. Met beide wordt dan gespeeld.

De villa`s : dit zijn eigenlijk geen camperaars. Ze hebben gewoon een zo groot mogelijke camper gekocht. Een camper die binnen de kaders van de wet nog als camper kan worden aangemerkt. Het is gewoonweg een villa. Een touringcar waar onze kinderen urenlang verstoppertje in zouden kunnen spelen. Deze wordt dikwijls, volautomatisch geparkeerd. De schotel gaat uit en alle schotten dicht. De volgende ochtend hoor je gezoem en staan deze camperaars achter hun villa met een bedieningspaneel in de hand. Er opent een spleet en er rijdt een kleine keutel eh.. auto uit. En weg zijn ze. Hun hele verschijning ademt een diepe minachting voor het 3.5 ton (en lager) gepeupel om hen heen. 

En dan zijn er natuurlijk de vakantiegangers, de jonge gezinnen, de gelegenheidscamperaars (die huren!), de anarchisten, de werkenden en hen die in een rijdende school thuisonderwijs geven.

Er is een grote groep camperaars die zichzelf als 'wakker' zien. Ze observeren de wereld en zien alles wat er mis is. Ze besluiten hiervan weg te rijden. Vluchten zullen ze het nooit noemen. Ze willen de wereld bekijken, vrij zijn, zelfvoorzienend zijn, off-grit zijn, wie-maakt-mij-wat zijn. Ze noemen zich wakkere camperaars. De rest van de wereld slaapt. Maar als je ze spreekt lijkt het alsof ze óók van de wereld zijn. Die wereld die zo slecht is - én dat is de wereld ook - heeft ook een bepaalde aantrekkingskracht en zij nemen ook deel aan de dingen die de wereld juist zo slecht maken. In mijn optiek slapen zij ook! Zij zijn niet wakker, maar dromen slechts een andere droom. Een betere droom, een droom waarin zij enigszins de regie hebben, maar het blijft een droom.