DAT DURF IK NIET

 

Met Isaac, Aaron en Maartje gingen we naar `t zwembad in Leeuwarden. Dikke pret. Snel omkleden en rennend naar `t bad.
"Ja, naar de glijbaan!" riep Aaron. "Nee, eerst het bad in" riep mama.
"Niet onder de emmer" riep Aaron.  Middenin het bad stond een emmer op een grote installatie die met water werd gevuld, elke vijf minuten keerde de emmer om en kletterde al dat water naar beneden.
"dat durf ik niet" riep Aaron.

We stonden met z`n allen in het grote bad, toen de bel ging. De golven kwamen. Isaac keek verschrikt. "Golven? Dat durf ik niet!" Snel rende hij met papa en Aaron naar de glijbanen. Er zijn er twee. Een snelle en een minder snelle. Isaac neemt de minder snelle, want die snelle...
dat durft hij niet.

Na de glijbanen gaan we het buitenbad in. Daar is een plateau waarvan je af kunt springen, het water in. Isaac en Aaron durven niet.

Papa dacht; 'dit gaat de verkeerde kant op' Golven..emmer..snelle glijbaan, plateau.. ze durven niets!' 

De oplossing kwam al snel. Het was Maartje! Zij durfde in het golfbad en daarom deden de jongens ook mee. Hoewel ze zich vastklampten. Aaron aan mama. Isaac aan papa. De golven bleken geweldig te zijn.

Maartje durfde ook in beide glijbanen en vijf minuten later gingen de jongens ook.

Toen de emmer. Papa kreeg niemand mee en ging er alleen onder zitten. Hij werd kletsnat. Da`s vrij normaal in een zwembad. Aaron zag dat papa bleef lachen en wilde opeens óók onder de emmer staan.

Nu nog het buitenbad. Papa ging er eerst met Aaron heen. Hij durfde. Maar papa moest hem wél opvangen. De tweede keer stond papa wat verder. Aaron nam een grote sprong en kwam even onder water. Papa pakte hem snel vast en tilde hem weer op `t plateau. Hij durfde! Toen kwam Isaac er bij. Hij zag Aaron springen en lachen, maar was niet overtuigd. "Als jullie beide springen, krijgen jullie een ijsje" Dat gaf de doorslag. En ja hoor; hij sprong ook! En nog eens. En nog eens.

Dat ijsje had hij sowieso gekregen. Maar het gaf nét dat zetje om de stap te wagen. Grappig hoe zo`n kinderbrein werkt. Het is ietwat bang, maar is ook ontvankelijk voor argumentatie. Als ze een klein meisje iets zien doen wat zij als zeven- en achtjarige niet durven of ze zien dat iedereen van `t gezin deelneemt, maar zij als enige niet, óf het zicht op een ijsje, of..of.. iets kan zomaar eens de doorslag geven.

Uren daarna zaten we met rode wangen aan een tafeltje in de sportkantine. Aan vijf ijsjes werd gelikt. Ze hadden `t verdiend. En wij ouders apetrots dat zij, nog nat achter de oren, weer wat angsten hadden overwonnen.