MOE

 

Terug in Nederland loopt alles anders dan we dachten. Een rondreizend bestaan brengt een bepaalde moeheid voort. Er is een fysieke moeheid dat door inspanning, drukte, gedachten, te kort slaap etc.. komt én er is een moeheid dat in de mens opgeslagen lijkt te worden. Opgeslagen voor later. En als er een onbewaakt moment passeert waarbij deze verpakte moeheid door het lichaam wordt ontdekt, wordt afgestoft en wordt geopend, dan ligt deze moeheid als een sluier over je bestaan. Totdat je die moeheid hebt ontdekt, overwonnen en weggedaan. Totdat je even helemaal wakker wordt.

Tijdens het reizen heb je dat niet door. Elke nieuwe locatie is er één om te ontdekken. Elke nieuwe plaats is er één om uit te stallen, om de inboedel van binnen naar buiten te brengen en om eigen te worden.
De kinderen lopen de camperplaats over en zoeken aanknopingspunten, wij rusten van de reis en acclimatiseren en bepalen het programma, de activiteiten en taken. En zolang je binnen dit stramien blijft én snel weer inpakt en doorreist, zul je, sléchts die eerste moeheid kennen. De schoen gaat wringen wanneer je ergens langer blijft. Want dan loop je niet meer voor de tijd uit, maar dan heb je tijd en als je tijd hebt, dan heb je gedachten én komt de tweede moeheid tevoorschijn. Misschien dat daarom zoveel camperaars na één of twee dagen doorreizen; om díe confrontatie te vermijden.

Enfin, in Nederland hebben we dus veel gerust. We hadden ook een beeld van hoe alles zou zijn als we na vijf maanden zouden terugkeren. We zouden mensen ontmoeten. Mensen die berichten stuurden tijdens onze reis. Die mensen zouden wel interesse hebben om ons in levende lijve te ontmoeten. Veel van die mensen hebben we niet gezien en gesproken, tijdens ons verblijf in Nederland. Ook daar word je moe van. En treurig.

We moesten ook een hoop regelen. De camper moest gerepareerd worden, we hadden geen plek om te verblijven, dus huurden we een tent in Bakkeveen. Gedurende die tijd dachten we eveneens veel na over het vervolgtraject. Waar gaan we naartoe- en wat gaan we daar doen. Dat was een strijd omdat we het allemaal niet precies wisten.
Ook daar word je moe van.

Dan heb je de zorg voor vijf kinderen met allemaal andere behoeften. De kinderen krijgen aandacht, zorg, onderwijs, liefde, beweging etc. Zij zijn geen last, maar zij gaan voor, zij kunnen niet wachten. Door er te zijn, eisen zij je volle aandacht. Ook daar word je moe van.

Ook de zorg voor de camper; waar parkeren? de watertank leeg, de accu`s leeg, de toiletcassette, schoonmaken, opruimen, herorganiseren, repareren, herstellen, schikken, opschuiven. Dat vereist aandacht, tijd en inspanning. En ook daar word je moe van.

Maar in dat hele proces, hebben we ook een handjevol lieve mensen ontmoet, vriendelijkheid, gulheid, aandacht. Daar krijg je pep, pit en puf van. En in dat hele proces ga je naar de Heere Jezus, die zegt; "komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijt- en Ik zal u rust geven"
Ik ben er achter dat Hij niet doelt op die eerste categorie vermoeidheid. Die vermoeidheid die je elke dag weer weg kunt slapen, maar die vermoeidheid die zich niet met een hoofdkussen en matras laat omkopen, díe vermoeidheid die dieper zit. In Hem vind je ware rust.

En als je dan op een morgen goed geslapen hebt, twee kopjes koffie hebt gehad, dan ben je even kwiek. Maar als Hij spreekt- en bevestigt; "hier wil Ik dat jullie naartoe gaan" en "Ik ben met jullie" en "vertrouw op Mij"  dan weet je dat ook die andere vermoeidheid is overwonnen.
Dan ben je wakker..

..wakker en gereed om Zijn wil te doen.