OP DE STEP

 

De kinderen hebben, sinds Maartjes`s verjaardag, elk een step. Jona heeft een blauwe driewieler, Maartje een roze driewieler, Aaron een zwarte Space Scooter en Isaac een witte step.

Naast onze camperlocatie is er een zogeheten 'beweegtuin' - Het is een aangelegde tuin naast een verzorgingshuis waar de bewoners en bewoonsters geacht worden een route te lopen die de krakende benen maar nét verdragen kunnen. 

De route gaat als volgt; grindpad, bankje, grindpad, insectenhotel, bankje met wielen voor voeten, grindpad, bankje met wielen voor handen, grindpad, boter-kaas-en-eieren spel, lachspiegel. 

Hoeveel ouderen wij het grindpad hebben zien bewandelen? Nul. En dat snap ik helemaal. De aapjes in het apenverblijf in Artis blijven ook recalcitrant in de linkerhoek liggen. Net achter een boom. Waar je hen niet kunt zien. Hoewel zij allerlei 'speeltjes' hebben.

Maar de kinderen vinden de beweegtuin heerlijk. Ze gebruiken hem zoals de tuinarchitect van de gemeente het voor de oudjes in elkaar gefantaseerd had. Ze lachen bij de lachspiegel. Ze draaien met hun handen aan het wieltje én... ze steppen!

Ze steppen achter elkaar in een immens tempo de tuin rond! Acht kuitjes achter elkaar. Één kuit op de step, één kuit rent er bij. Het stuur gaat alle kanten op, maar blijft gek genoeg op het pad. Stofwolken schieten weg! Eerst Aaron, dan Isaac, dan Maartje en dan.. Jona.

Opeens heeft Aaron het idee om het grindpad te verlaten en óm het verzorgingshuis heen te steppen. Hij gaat rechtsaf waar de anderen rechtdoor gaan. Ze kijken om. Trappen op de rem. Meer stof. Dan trekken ze aan het stuur naar rechts en volgen Aaron van afstand.

Ik schreeuw naar Jona; "Jona, hier blijven!"  - Hij stopt. Hij kijkt om en schreeuwt; "Ooooh ja"  en wonder boven wonder stept hij terug naar zijn vader. Als hij bij mij is komen de andere kinderen van achter het gebouw vandaan. Vijf meter tussen beiden. Ze zijn niet moe. Bestendig, in vast tempo, zet de rechtervoet af en trekt de rest van 
het kinderlijfje aan het stuur van de step en razen er vier aan mij voorbij. Langs de lachspiegel, het lege insectenhotel, langs het verzorgingshuis. Nu gaat ook Jona mee. Ik besluit even te wachten en ja, na twintig seconden zie ik die vier koppies weer.

Dan kijk ik omhoog en aanschouw de balkonnen van het verzorgingshuis. We hebben publiek! Op diverse balkonnen zitten oudjes geamuseerd, met en zonder drankje, te kijken. Op één terras zitten zelfs meerdere oudjes, in een rij, geboeid van het schouwspel te genieten. Ze stoten elkaar aan als de kinderen weer voorbij snellen.
Zusters moeten wachten met de drankjes, want.. daar komen die kinderen weer.. wat doen ze nu? Ach, er is er één gevallen.. wat een lief huiltje heeft hij.. oh het gaat alweer.. daar komt z`n zusje..ze rijden weer.. oef, wat gaan ze hard..

De beweegtuin is van een passieve ambtenarendroom voor oudjes in een theater veranderd. De kinderen hebben de lol die voor de oudjes was weggelegd. De kinderen hebben heel niet door dat ze 'als aapies' bekeken worden. Ze steppen nét weer langs de muur. Op weg naar hun trotse vader. Sneller, veel sneller dan een rollator ooit zou kunnen gaan.