STOMP EN UITGEDROOGD

 

Je kent ze wel. Die wachtkamers her en der.
Speciaal voor de kinderen is er dan een tafeltje van 90 cm² met een vastgelijmde plaat waarop ze met geluk een dozijn duplo blokken op kunnen drukken. Of er staat zo`n potje met potloden of viltstiften.
De potloden zijn stomp en de stiften uitgedroogd. 

In tegenstelling tot een volwassene probeert een kind daar wat van te maken. Hij pakt het potlood en probeert te slijpen. Geen slijper. Een mes? Nee. Een schaar? Nee. Even zien, twee van de potloden hebben nog een punt; geel en wit. Ach, wit, daar heb ik niets aan. Dan geel maar. Even drukken. Ah, jammer. Daar breekt de punt alsnog af.
Dan de viltstiften. Rood uitgedroogd, Blauw uitgedroogd, Roze geeft een duidelijke streep die steeds vager wordt. Paars doet het. Dan maar met paars aan de slag. Maar waar is het papier? Er is een tekenboek die al vol is gekrast. Nog eenmaal een blik in het potje; er liggen negen doppen op de bodem. Dan is het kind toch even bezig geweest. Met hopen, niet met kleuren.

Dat potje op tafel. Dat had een bepaald doel. Destijds was er een tandartsassistente met twintig euro die een kinderhoekje moest maken. Ze ging naar de goedkope winkels en kocht de goedkoopste potloden en viltstiften, smeet ze in het potje en zie daar; eindeloos speelplezier voor de kinderen! Drie dagen en dertig kinderen later zijn de potloden vijftig keer op de grond gevallen en binnen het houten omhulsel is elke millimeter gebroken. De viltstiften gaven het eerder op. Bij het derde kind waren ze ontdaan van alle doppen. Zuurstof deed de rest.

Tien viltstiften of tien potloden voor 1 euro kan niet. Het kan wel, maar dan krijg je geen volwaardig product. Dat snapt iedereen. Je snapt eveneens dat een tandartsassistent geen dure viltstiften koopt, maar je snapt ook dat het effect dat zij met die 'goedkope troep' bereikt niet het gewenste effect is.

Een half jaar terug kocht ik voor Isaac een set dure viltstiften. Ze waren twintig keer zo duur dan zo`n goedkoop pakje. Ik deed ze mooi in een katoenen rol met wat fineliners en Isaac kon aan de slag. Hij was er zuinig op. Elke keer werd de rol uitgerold en zag hij die 72 kleuren en dan zag je hem verwonderd kijken. Hij ging dan écht iets moois maken. En iets moois kwam er. Omdat de materialen goed waren, hij er van op aan kon, en hij er zuinig op was, had de tekening waarde en deed hij extra zijn best. Minimaal tien uur per week tekent hij. Alle viltstiften zitten er nog in. Ze hebben allemaal inkt en ze hebben de goedkope viltstiften in kwaliteit en duur overtroffen.

Als ik de goedkope stiften zou kopen denk ik niet dat hij zo enthousiast was gaan tekenen. Omdat de stiften er wel zijn, maar het plezier is er niet. Er is altijd de ergenis dat een stift leeg is, of dat je de punt indrukt of dat de stift niet lekker vasthoudt. Zo is goedkoop, duurkoop. Een gekke gewaarwording. Dat je iets wilt motiveren met iets waarmee je demotiveert, afremt.

Zo is het ook met andere dingen in het leven. Er is niet alleen veel namaak wat het ongetraind oog als gelijkwaardig beschouwt, maar wanneer je er mee werkt, wringt de schoen. Neem nu de levensbeschouwingen, de religies. Ze bieden juist wat de potloden en de viltstiften voor een euro ook bieden. Een mooie verpakking, een belofte, dezelfde kleurtjes, dezelfde kinderhanden die ze vastpakken, maar ze doorstaan de tand des tijds niet. Ze breken, ze raken bot, ze verliezen kleur, ze verdrogen. En de zuinigheid, óók op dit gebied, blijkt de grootste verkwisting; de ziel.

Namaak frustreert de onwetenden en doet ze huiveren om ook het échte aan te raken, maar eenmaal het échte gehanteerd en de namaak is ontmaskerd.

Johannes 14:6 " Jezus zeide tot hem: Ik ben de Weg, en de Waarheid, en het Leven. Niemand komt tot den Vader, dan door Mij. "