VAN BARCELONA NAAR BAKKEVEEN

 

In drie dagen reden we, via Frankrijk, Luxemburg en België, van Barcelona naar Nederland. Dat was een enorme rit. Sommige mensen vroegen mij "vanwaar die haast?" Ik denk dat dat een stukje psychologie is. Als je een reis hebt gemaakt en de reis is klaar, dan wil je even wat anders dan reizen. Dan wil je thuiskomen.

Bovendien waren we 'stad-moe'. We hadden in korte termijn zeven steden bekeken; Valencia, Córdoba, Sevilla, Gibraltar, Ronda, Murcia en Barcelona. Ons doel was niet om persé steden te bekijken. Je ontkomt er niet aan. Nee, dat is te kort door de bocht; in zekere zin moet je ze bekijken omdat ze op de route liggen. Nee, eveneens te kort door de bocht; je bekijkt ze omdat het Spaanse steden zijn. Ja, dat dekt de lading wat meer. 

Wij wilden Spanje zien. Niet zo zeer als een toerist, maar wel om de indruk te hebben Spanje gezien te hebben. Die indruk hebben we. We hebben heerlijk genoten van o.a. Valencia en Ronda. Dat zijn steden waar we écht wat tijd hebben doorgebracht. Daar is échte schoonheid. Schoonheid in architectuur maar ook in de mensen. Spanjaarden kleden zich mooi, zijn temperamentvol. Bovendien heeft een stad nu eenmaal sfeer. Er gaat een glans en kracht van uit. Je voelt je niet benauwd door regels, gebodsborden en prijzen. Het is allemaal wat makkelijker, wat toegeeflijker.

Toch vond ik het mooiste aan de stad vier kinderen die onbevangen met een stapel Johannes evangeliën door de straten liepen. Rijke mensen, zwervers, tieners, ongure types, fotomodellen.. ze kregen allemaal Gods woord in de handen gedrukt.  Allen hadden een afweer tegen straatventers, zwervers, junks en andere dreigingen van een stad, maar door vier lachende blonde kinderen werden ze fataal getroffen, waardoor ze hun handen openden en begonnen te lezen. 

En in de haast, in het gedruis en geruis van de stad kruisten we elkaars pad. De kinderen baden voor de mensen en aten een ijsje en terwijl ik keek naar de prachtige gebouwen en daar ook werkelijk van genieten kon, kon ik ook met volle overtuiging zeggen; van mij mag zo`n kathedraal instorten als daarmee één ziel gered zou kunnen worden. Zo`n stad is voor mij kunst, maar geen wezen. Het is schoonheid en die schoonheid bekoort mij. Maar het blijven stenen. Hele mooie stenen, maar stenen. 

De kinderen keken ook zo naar de steden. Ze vonden dingen mooi, maar ze waren nét zo snel weer onder de indruk van iets als een ijsje. Dat is ook best lastig als opvoeder. Je wilt de kinderen leren om te kijken en om verder te zien, maar je wilt niet dat ze in beslag genomen worden door wat ze zien. 

Nu zijn we, na Barcelona in Bakkeveen en da`s natuurlijk een wereld van verschil. De hippe, antieke, drukke wereldstad tegenover een dorpje aan de rand van de Friese bossen. En terwijl wij hier bij luid fluitende vogels onder een dak van boomtoppen lopen, gaat de drukte door in de steden die we hebben bezocht. Even hebben we in die tred meegelopen en ons verwonderd, maar nu verwonderen wij ons bij een geheel andere tred. Dat is de kracht van dit camper leven; dat je je overal kunt komen. Maar `t is de kracht van de christen dat je los bent van deze aarde, dat je al die indrukken kunt relativeren. Want als de Heere Jezus de aarde zal oprollen als een oud dekkleed, tsja, wat maakt het dan nog uit; Barcelona of Bakkeveen?