BELLAHAMEL!
Bij aankomst in de haven van Putgarten stonden we voor een verrassing.
Door de strakke planning van Agnes waren we prachtig op tijd. Zo`n 25 minuten vóór tijd arriveerden we op weg naar de pond in Putgarten. We stopten langs de weg, honderd meter vóór de toegangspoortjes en deden daar even de camperdeur open om de benen te strekken en te filmen en te genieten van het eerste moment op onze reis waarbij we ruim voor tijd ergens aankwamen.
Opeens riep Agnes; "waar is Bella?!" We keken verschrikt om ons heen. Geen hond. We riepen. Geen respons. Ik maakte een draai van 360 graden en toen dachten we in koor; "vorige camperplaats" - We stonden vannacht op een gratis plaats 10KM van de haven. Stel nou dat onze Bella daar was uitgestapt en zichzelf had uitgelaten! We hadden nog 24 minuten dus besloten we te keren en terug te rijden. De kinderen huilden eerst; "Bella!" en baden toen zachtjes. Wij ook.
Aangekomen op de camperplaats, hadden we nog 12 minuten totdat de boot zou vertrekken. Ik stapte uit en riep haar naam; zo lief en zo vrolijk mogelijk. Geen hond.
De camperplaats lag er zo vredig bij. Twintig campers op een rij, een opkomend zonnetje, vogels die hun plezier met hun zang proclameerden. Ondertussen draaide Agnes aan het stuur. Ik wenkte NEE en liep terug naar de camper.
Wat nu?! Snel terug naar de haven! Racen! Wederom bidden. 5 minuten over tijd reden we opnieuw richting de poortjes. In de verte zag ik een zwart beest op `t zwarte asfalt staan. Bella! Ze snuffelde wat en toen ik naar haar floot, keek ze dom om haar heen. Camperdeur open, hond naar binnen, doorrijden, kaartje pakken en 20 minuten wachten op de volgende boot. De hond schuldbewust in de mand. Dank U Heere!
Door de strakke planning van Agnes waren we prachtig op tijd. Zo`n 25 minuten vóór tijd arriveerden we op weg naar de pond in Putgarten. We stopten langs de weg, honderd meter vóór de toegangspoortjes en deden daar even de camperdeur open om de benen te strekken en te filmen en te genieten van het eerste moment op onze reis waarbij we ruim voor tijd ergens aankwamen.
Opeens riep Agnes; "waar is Bella?!" We keken verschrikt om ons heen. Geen hond. We riepen. Geen respons. Ik maakte een draai van 360 graden en toen dachten we in koor; "vorige camperplaats" - We stonden vannacht op een gratis plaats 10KM van de haven. Stel nou dat onze Bella daar was uitgestapt en zichzelf had uitgelaten! We hadden nog 24 minuten dus besloten we te keren en terug te rijden. De kinderen huilden eerst; "Bella!" en baden toen zachtjes. Wij ook.
Aangekomen op de camperplaats, hadden we nog 12 minuten totdat de boot zou vertrekken. Ik stapte uit en riep haar naam; zo lief en zo vrolijk mogelijk. Geen hond.
De camperplaats lag er zo vredig bij. Twintig campers op een rij, een opkomend zonnetje, vogels die hun plezier met hun zang proclameerden. Ondertussen draaide Agnes aan het stuur. Ik wenkte NEE en liep terug naar de camper.
Wat nu?! Snel terug naar de haven! Racen! Wederom bidden. 5 minuten over tijd reden we opnieuw richting de poortjes. In de verte zag ik een zwart beest op `t zwarte asfalt staan. Bella! Ze snuffelde wat en toen ik naar haar floot, keek ze dom om haar heen. Camperdeur open, hond naar binnen, doorrijden, kaartje pakken en 20 minuten wachten op de volgende boot. De hond schuldbewust in de mand. Dank U Heere!
Tijdens het terugrijden naar de camperplaats dacht ik; wat als ze niet op de camperplaats is en in paniek raakt? Wat als ze door rent naar de haven? Toen we terugreden vanaf de camperplaats dacht ik; stel dat ze wél op die camperplaats was, maar het nabijgelegen park was in gerend?
Door middel van deze illustratie zie je dat je rustig moet blijven en moet bidden. Je leert ook dat 'op tijd' en 'te laat' betrekkelijk zijn en je weet dat ondanks onze onwetendheid, alles tóch goed komt. De hond had niets geleerd. Wanneer zij de camperdeur ziet opengaan, ziet ze een uitweg, een kans. Zelfs op de boot naar Denemarken was ze gevlucht en had ze een plasje op `t dek gedaan en een drol in het trappenhuis. Maar wij waren er nu op berekend. Die deur bleef dicht!
Door middel van deze illustratie zie je dat je rustig moet blijven en moet bidden. Je leert ook dat 'op tijd' en 'te laat' betrekkelijk zijn en je weet dat ondanks onze onwetendheid, alles tóch goed komt. De hond had niets geleerd. Wanneer zij de camperdeur ziet opengaan, ziet ze een uitweg, een kans. Zelfs op de boot naar Denemarken was ze gevlucht en had ze een plasje op `t dek gedaan en een drol in het trappenhuis. Maar wij waren er nu op berekend. Die deur bleef dicht!
Timon
Reacties