ZWEDEN

 
We zijn in Zweden en hoe bijzonder! Eerst ben je in Gibraltar; het verste strand van Europa en nu ben je in het hoge noorden. Het blijft een kwestie van reizen. Vijf keer tanken, vier keer kleine boodschappen, drie korte stops, twee tolwegen en één lange adem en we zijn gearriveerd. Wij vinden zoveel zo gewoon. Onderweg komen we duizenden campers en caravans tegen. De helft in tegenovergestelde richting. Zij hebben Noorwegen, Zweden en Denemarken al reeds bewonderd. De andere helft rijdt, met ons als één colonne, dit immense land binnen. Om vervolgens in honderden zijwegen op te splitsen totdat we ons realiseren dat we alleen zijn. Alleen op een landweggetje, richting de eindbestemming.

Wat kan ik zeggen van Zweden? Qua landschap had ik hoge verwachtingen. Maar, toen wij vanuit Denemarken, over de brug, de Zweedse grens passeerden, had ik even het gevoel in Texel te rijden. De huizen stonden kort op elkaar, er was nieuwbouw, veel graslanden én 'boven' alles; het landschap was vlak! Texel is prachtig. We kwamen er vaak. Maar dit verwachtte ik niet.   Agnes bleef drukken op het gaspedaal en de banden zweefden over het asfalt en naarmate wij noordelijker reden, veranderde het landschap voor onze ogen. We waanden ons nu in Limburg met haar heuvels als gestolde golven en voor ons zagen we de aarderode huisjes in contrast met het felgroene grasland, naaldbossen, graanvelden en zo nu en dan een meer dat willekeurig links of rechts verscheen en verdween. Aan één van die meren zouden wij staan. Welke zou het zijn?

Toen, nadat we tientallen meren passeerden, kwamen de bescheiden bergen ten tonele. De regen speelde steeds een ander ritme. Dan miezerde het, dan stroomde het uit grauwe wolken die als proppen in het firmament waren geplaatst. We besloten een stop te maken. Een camperplaats naast een boerenerf. Mét schommel. Mét douche. Honderd twintig kronen. Een vriendelijke oude heer beloofde mij dat het morgen zonnig zou zijn. We sliepen heerlijk en de volgende morgen klaarde het inderdaad op. Linksboven zweefden de grijze wolken uit ons gezichtsveld en rechts verscheen er een lucht waarin de zon ongehinderd kon schijnen. We besloten door te rijden. Nog vier uur tot onze eindbestemming.

Tussentijds stopten we ergens aan de rand van een industrieterrein. Er was een kiosk dat buiten picknicktafeltjes had neergezet. We dronken koffie en Aaron mocht snoep scheppen. Een Nederlands stel sprak ons aan. Zij waren op weg naar `t hoge noorden. We hoorden engels, duits en, naar wij aannamen, zweeds.  Opeens zagen we enkele ouderen de deur uit lopen met een gigantische oublie met softijs. We konden dat niet weerstaan en ik besloot voor de kinderen vier kinderijsjes te kopen. De man achter de balie, net als bij veel Svenskar, sprak engels en ik bestelde een klein softijsje.  Hij pakte een oubliehoorn en trok aan de hendel van de machine. Het softijs bleef maar komen en toen hij een toeter ijs op de hoorn had gedrukt doopt hij het geheel nog driemaal in de warme chocolade. "Dit is een klein ijsje?" vroeg ik hem.

Toen we aan het laatste deel van onze reis begonnen waren we allen enthousiast om te zien waar we zouden arriveren maar we waren ook erg moe. Je leeft tijdens zo`n reis naar een climax toe waarbij je de camper kunt neerzetten. Alle beelden onderweg geven een indruk, maar een vaste bestemming doet je ergens deel van uitmaken. `s avonds, na de boodschappen, reden we de onverharde weg in naar onze eindbestemming. Het was even opgehouden met miezeren. We werden vriendelijk ontvangen en mochten, tot onze grote verbazing, gebruik maken van een compleet woonhuis die we instantelijk betrokken. De eerste avond nog met allen op één kamer. Zoals in de camper.    Toen alles geregeld was, liepen we de woonkamer binnen. Aaron was binnen enkele minuten in slaap gevallen op de bank, Isaac had zich laten vallen op een matras en sliep vast en bij Maartje, Jona en Christoph hoefde ik niet eens te kijken. We parkeerden de camper op rubberen matten en ploften eveneens op de bank. Buiten miezerde het even. In dankbaarheid vouwden we onze handen. We waren thuis.