DE DRIE CAPPADOCIËRS

Het is maandagavond, half zeven. Ik ga achter mijn laptop zitten en klik wat links en voila! Ik zit in het klaslokaal. Althans, dat beeld ik me in. Ik mag meekijken. De klas is gevuld met een ander slag leerlingen dan waarmee ik bekend ben. De leeftijd, zo schat ik, varieert van 22 tot 40.  Zo`n 35 leerlingen. Daarnaast nog zo`n 35 leerlingen die via internet meekijken. Daarvan varieert de leeftijd van 25 tot 60.  'De zeventig' zitten allemaal klaar. De les begint stipt op tijd.

De les vindt plaats in Florida. De professor komt uit Pittsburgh. Hij heeft een grappig accent. Een accent die je herkent uit een film.  Hij begint : "How y'all doing?" - Na een korte introductie beginnen we. Het decor is een prachtig lokaal met eikenhouten muren. Achter het preekgestoelte van de leraar staat een grote, grove boekenkast. Naast hem een projectiebord. De professor draagt een donkerblauw kostuum dat hem als gegoten zit en één Buddy Holly bril op z`n neus.

Naarmate de les vordert wordt iedereen steeds meer één. We hebben een gezamenlijk doel.  Ik typ mee, terwijl de leraar spreekt. Dat gaat in zo`n rap tempo, dat ik m`n kop er bij moet gebruiken. Tijdens de les hoor ik een druk getyp van de leerlingen in de zaal. Het klinkt als een lenteregen. Na de les heb ik zeven kantjes volgetypt. Ik verbaas me over de leerlingen. Zij zitten krap drie uur recht en doen enthousiast mee. De professor vraagt; wie weet hoe de drie cappadociers heten? Er gaan vingers omhoog. Ik ben nog aan `t typen. ..c.i.e.r.s. - Een leerling zegt vragend; "Gregorius?" (de leerlingen geven altijd vragend antwoord, of zeggen 'volgens mij'  dat verzacht de val als het antwoord totale onzin blijkt te zijn) "juist" zegt de professor. "wie weet de andere naam?"  Even stil. "Basilius?" - Ik voel me dom. Waarom weet ik dit niet?

De professor vertelt dat de drie Cappadociers zich terug wilden trekken in de natuur. Ze wilden zich afzonderen, maar werden tegen hun wil tot bisschop benoemd. Hij zei dat theologen zo zijn. Ze willen het liefste alleen zijn. Alleen in de natuur. Met een boekenkast, een fauteuil en een tafeltje. Maar boven alles; één met de Heere. En maar lezen, bidden en meer lezen. Even tuur ik naar buiten en zie de zon ondergaan. Zijn warme tinten reflecteren nog in het water van het meer. Een vleermuis vliegt langs het raam. Een mist hangt over de bomen in de verte. - heel herkenbaar allemaal. Ik ben óók zo. Het is heel verleidelijk om jezelf te voeden en je terug te trekken.  Ik ben de hele dag aan het lezen, lessen aan het kijken, scripties aan het schrijven.  Toch gaat m`n hart uit naar wat er achter de horizon is. Een onbekende plaats waar ik alle kennis die ik nu tot mij neem weer kan uitdelen. Maar zoals het nu buiten donker wordt en het een nacht duurt voordat de dageraad intreedt, zo studeer ik nu ook, in het duister van de eenzaamheid om straks in het licht van het menselijk gezelschap te dienen.

De les is ten einde en langzaam zie ik het getal van studenten verminderen; 33, 30, 26..14..8.. Allen gaan, net als ik, de week in met huiswerk. Het is heerlijk om te leren! Theologie is een veelomvattende opleiding. De studie tot Godskennis; ga er maar aan staan. In deze wereld, in deze tijd. Honderden leerlingen die hiervoor betalen, die geen zes willen halen, maar een tien. Niet om hun carrièrekansen te vergroten, maar om het hoofd te vullen met kennis van boven. Zij zijn, voor een groot deel, mijn motivatie.

Na elke les slaak ik een diepe zucht.  Agnes en ik drinken dan altijd samen wat en sluiten de dag af. Daarna, met mijn hoofd op het kussen, tuur ik naar `t plafond. Ik voel dat mijn kop haast ploft van de nieuwe kennis en weet straks, zodra ik m`n ogen sluit, ben ik weg. Terwijl aangeleerde kennis, netjes, ordelijk in de 'laadjes van mijn hoofd' is opgeruimd om morgen weer de boeken in te duiken, in de natuur, in de rust. Als een vierde Cappadociër.