WINTER IN ZICHT

De herfst is in volle gang. De bomen veranderen in rap tempo van groen naar bruin, beige, rood, oranje en geel. Hoewel er een heerlijke zonnetje door de grijze wolken schijnt, wordt het dagelijks ietsje frisser.

We moeten anticiperen en hebben voor elk kind een wollen trui gekocht. Onze ervaring is dat écht wol écht warm is. In Zweden kun je dat heel goed kopen. Hier is het noodzaak, dus breed beschikbaar.

Naast de wollen truien hebben we ook broeken moeten kopen. Met name de jongens groeien als kool. Dat komt natuurlijk omdat ze maar op blijven scheppen tijdens het eten. En ook tussen de middag eten ze zó zes sneetjes.

Men zegt hier dat de herfst ineens kan omslaan in winter. Zomaar, onaangekondigd. Het gaat dan sneeuwen en er komt een dikke laag ijs op het meer. Wij nemen dit voor waar aan. Wie zijn wij om daar aan te twijfelen.

De camper dient dus winterklaar worden gemaakt. Dat moeten we eerdaags gaan doen. Ook moeten we gaan nadenken over de winter; korte dagen, koud, donker. Hoe gaan we dat als gezin doormaken?

Wij zijn het helemaal ontwend; échte kou, sneeuw, ijs. In Nederland hebben we hoogstens wat vorst gezien. Een dun filmlaagje op de sloten. Wat rijp op de bladeren. Maar hier is het andere koek.

Ik zie, in gedachten, de kinderen al rennen door de sneeuw. Sneeuwpoppen maken, schaatsen, slee rijden. Lichtjes in de lange nachten. Binnen gezellig bij elkaar. Warme chocolademelk, hutspot, erwtensoep. We blijven Hollands.

We lezen WG van de Hulst. Kinderboekjes uit grootmoeders' tijd. Verhalen die tot de verbeelding spreken. Toen het leven zwaar was, maar gewoon nog gewoon was en vanzelfsprekend nog vanzelfsprekend.

Verhalen over kinderen in de sneeuw die verdwalen. Spannend, maar veilig in Nederland. Maar ineens erg dichtbij hier in Zweden. Verhalen over samen bij de kachel, gepofte kastanjes, warme melk. Straks realiteit.

Even wennen. Vorig jaar waren we met de winter in Spanje. Het was een koude, natte weg er naartoe. Door België en Frankrijk. Plus dertig in midden Spanje en straks min tien hier in Zweden.

Hier in Zweden zijn ze gewend aan de lange winters. Mensen zitten binnen, breien, haken of repareren. Het volk hier is gelouterd door een treurige, donkere tijd van ijs en sneeuw. Soms tot je knieën, zo hoog.

In deze tijd ga ik ook dierbaren missen. Die in de winter elkaar kunnen opzoeken. Maar als gezin hopen we elkaar te warmen en de kou te trotseren. Er zijn dus gemengde gevoelens.

Het is een hele verandering! De hitte van Spanje en de heerlijke avonden waarbij je, bij wijze van spreken, de hele nacht heerlijk buiten kon zitten, luisterend naar de stilte van een sluimerende wereld.

Hier zijn de nachten ook stil, maar soms wordt die stilte ruw doorbroken door het roepen van vossen rond het huis, een hert die langsloopt en de frisse avonden, waarbij er al een voorzichtig laagje ijs op de ruiten ligt.

In beide gevallen ervaren we rust. Dankzij en ondanks de omgeving waar wij zijn.