BREIEN MET DAMES

In deze doldwaze wereld,  waarbij er een conflict is ontstaan in de natuur van de mens, enerzijds de behoefte om alleen te zijn en anderzijds de behoefte aan contact. Enerzijds het terugtrekken uit de maatschappij, anderzijds de dringende behoefte om deel van die maatschappij uit te maken.

Een voorbeeld hiervan zijn de tienduizenden dames die achter een camera, met naaimachine of breinaalden filmpjes opnemen en honderd duizenden andere dames leren hoe er een duim op een wollen wand moet worden gestikt, hoe je een paraplu kunt haken of hoe je ongelijke borduursteken voorkomt of emotioneel kunt verwerken.

Zodra je een dergelijk filmpje aanzet, heb je het idee dat je deel uitmaakt van een clubje met dames, aan een grenen tafel, met kopjes kaneelthee op tafel en biologische dadelcrackers. Je hoort de pennen langs elkaar tikken en je hoort het geklets over buurvrouwen, kleindochters, patronen en recepten.

Op één filmpje zie je een dame met zelfgebreide muts op haar harses. Ze draagt een gehaakt vest in alle tinten van een snoepkraam. Onder het vest komen twee bouwvakkers armen tevoorschijn. Aan die armen zitten handen die nooit rusten en aan die handen vingers die gelijk met haar lippen zijn samengeknepen rond een geopende doos die zij in het filmpje voor ons kijkers, schijnbaar voor de eerste keer gaat openen. Je noemt dat een uitpak-filmpje. Een unboxing-video.

Ze opent de doos van een breimachine. Vol genot wisselt ze haar blik van de camera naar de doos, van de doos naar de camera. Ik zie een derde hand. Het blijkt van haar man te zijn. Hij draagt ook een muts. Ook door haar gebreid. Hij is nét zo enthousiast. Hij steunt haar.  Hij helpt haar de doos openen. Ze zetten de breimachine op tafel. Het filmpje wordt geknipt want ineens is de verpakking weg en ligt er een bol wol naast.

Ze bevestigt het wolgaren aan de haken van de breimachine en vergeet even dat ze kijkers heeft. Haar tong komt iets uit haar mond, ze gaat op in haar hobby. Dan ziet ze de camera weer, vertraagt het proces en laat zien hoe ze het wolgaren bevestigt. "ik hoop dat jullie het kunnen zien" - Zodra ze klaar is, kijkt ze verlekkerd naar de camera. "let nu op" - Ze begint te draaien aan de hendel van de breimachine en draait en draait en draait en ik zie die bouwvakkers-armen opzwellen. Haar man pakt de camera en houdt het boven de machine, die ronddraait en breit! Hij breit! Zij draait! Hij breit!

Er wordt geknipt in het filmpje. We zien dat er inmiddels zo`n 10cm aan breiwerk is ontstaan. Ze lacht; "moet je zien! Daar ben ik normaal 10 uur mee bezig!" Weer wordt er geknipt en haalt ze het breiwerkje uit de machine. Ze stikt wat draden vast en vouwt `m om. Een muts! Ze legt de muts naast een viertal andere mutsen. Maar.. ze had de machine toch zojuist voor de eerste keer uit de doos gehaald en geprobeerd? Waar komen die mutsen dan vandaan? Wat moet je met zoveel mutsen?

Enfin, wij bekeken het filmpje. Wij wilden weten hoe je een muts kunt breien en klikten op haar kop. Omdat het hier in Zweden min twintig kan worden, dacht Agnes mutsen te gaan breien. Met zo`n machine gaat het klaarblijkelijk erg snel.  Alhoewel, er werd wel geknipt in het filmpje, maar dat knippen compenseerde de dame weer met heel veel prietpraat.
Bij gebrek aan een grenen tafel, kaneelthee en een dame in onze omgeving die verstand heeft van breimachines, keken we het filmpje maar. We voelden ons even deel van haar leven. De kleuren, de stapels wol, het gekletter van de machine. Het was even heel gezellig.

Agnes moet maar gauw leren om te breien op zo`n breimachine. Dan maken wij ook een filmpje over hoe het allemaal moet. Dan kunnen anderen weer deel uitmaken van onze gezelligheid en weer doorgeven. We moeten dan wel nog de doos bewaren... en kaneelthee kopen.