MAARTJE REKENT

Het is weer tijd voor de Kangoeroe wedstrijd. Dat is een wiskunde wedstrijd waar de kinderen elk jaar aan meedoen. `s avonds print ik wat oefenopgaven en Isaac en Aaron zitten in kleermakerszit op de grond en overpeinzen de 24 sommen. Óók Maartje mag dit jaar meedoen. Dat is lastig omdat Maartje 5 is en de sommen zijn eigenlijk voor kinderen vanaf groep 3. Maar, baat het niet, dan schaadt het niet. We gaan het gewoon proberen. Ze heeft er zin in.

De volgende dag oefen ik met Maartje. Ze hoeft maar 12 sommen te maken. De eerste twee gaan goed, maar bij som 3 moet ze meerdere getallen optellen. Daar wringt de schoen. Het lukt niet. Bij som 4 moet ze een getal op een t-shirt in spiegelbeeld raden. Die heeft ze meteen goed! Bij som 5 moet ze letters kiezen. A B C D E. Ze kent die hoofdletters niet. Wel kent ze a b c d e.

Ik leg de sommen weg en pak het goudbord. Dat is een bord met 20 losse blokjes en 8 latten van elk 10 blokjes. Samen 100. Dat weet Maartje. Nu ga ik sommen maken. Vier blokjes en daarnaast vier blokjes. "da`s acht" zegt ze.
"Maar, maak nu eens de som? Vier plus..."  "...vier plus vier is acht"  "Ja! Goed zó!"

Toch gaat het nog niet allemaal goed. Acht plus drie is bijvoorbeeld erg moeilijk. We gaan dan óver het tiental heen. Met zo`n goudbord wordt het wel inzichtelijk. Maar na de Kangoeroe sommen en tien minuten met het goudbord is de rek er uit. Maartje begint te zuchten. Ze pakt een kleurplaat en gaat lekker kleuren. De volgende dag oefenen we weer.

Zo gaan we de komende 2 maanden aan de slag. Elke dag sommen maken zodat ze tot 100 kan optellen en aftrekken. Laag op laag. Elke dag een klein stapje vooruit. We beginnen elke dag met tellen tot 100. Dat is grappig. Tot tien is luid, snel en enthousiast, tot 20 iets minder luid en snel en dan, helemaal tot 100 met horten en stoten.

"Achttien, negentien...eh.. twaalf"  "nee, niet twaalf maar, twi.." "Twintig!" "Ja!" "Éénentw.."  "Eénentwintig, tweeentwintig.."  "..negenentwintig, dertien". "Nee, niet dertien, maar der..."  "..tig".  En dan, vlak voordat het goudbord weer vol is me blokjes, ziet ze alles weer helder voor ogen. Ze verheft haar sem weer en roept: "achtennegentig, negenennegentig, honderd!" - We kiepen de blokjes weer uit het bord en beginnen weer opnieuw. Jammer hoor. Het zag er zo mooi uit.