TELEFOONTJE UIT HET BUITENLAND I

In 2008 ben ik begonnen te schrijven met een gevangene in Amerika. We schreven regelmatig. Hij stuurde altijd grote dikke enveloppen en zijn handschrift was moeilijk te lezen. Maar toch kwam de correspondentie op gang en leerden we elkaar kennen. Ik vroeg niet naar zijn misdaad. Voor mij was dat afgedaan. Hij zou nooit meer vrij komen en zat daar, 23 uur per dag in een cel van 2 bij 3. Het leek mij heel bijzonder; het idee dat mijn brief 9000KM zou afleggen en door de tralies werd gestoken en werd gelezen.
De eerste keer dat ik een brief kreeg, hield ik even in mijn handen. Ik zag twee scheef geplakte postzegels in de rechterbovenhoek, een stempel van Los Angeles en mijn naam en adres.  Linksboven zijn naam en adres en dat akelige woord 'deathrow'.

We schreven tot eind 2021 en toen vertrokken we in de camper. We lieten hem dat weten en ik dacht hem onderweg e-mails te sturen. Die werden destijds door de gevangenis geprint en aan hem gegeven. Maar, helaas verdween die mogelijkheid terwijl we aan `t reizen waren. Ik kon hem dus niet meer bereiken. Telkens opnieuw probeerde ik het en stuurde mails naar de klantenservice, maar geen resultaat.

Tot twee maanden terug.   Opeens kreeg ik een e-mail dat hij een tablet had en dat ik via een applicatie met hem kon corresponderen.  Ik probeerde het en ja, het lukte! Ik kreeg 20 gratis berichten. Ik stuurde hem een bericht en hij reageerde dezelfde middag. Hij was in de wolken. De weken die daarop volgden kreeg hij alle foto`s en berichten binnen die ik hem sinds eind `21 had geprobeerd te sturen.  Hij dacht dat ons wat was overkomen omdat ik duidelijk had gezegd dat ik nooit zou stoppen met schrijven.

Dat deed ik altijd expres omdat veel mensen gevangenen schrijven uit nieuwsgierigheid en ze dan uithoren en na verloop van tijd hun interesse verliezen.

Na enkele weken vroeg hij om mijn nummer en belde me dezelfde dag. Dat was een heel bijzondere ervaring. Dat je nu niet schrijft, met minimaal tien dagen tussen elke brief, maar dat je nu direct kunt spreken. Hij heeft een Hillbilly accent en zeker de eerste week sprak hij heel druk en onsamenhangend. Logisch als je eindelijk een uitlaat hebt voor al je gedachten die je opkropt in een cel van 2 bij 3 en een vijandige omgeving.

Hij belt nu dagelijks 15-30 minuten en we spreken over de Heere Jezus, over bijbelse onderwerpen, zijn geschiedenis, onze reizen, opvoeden, geloofsleven etc.. Het is een win win voor beide. We kunnen beide wat kwijt. Het is bijzonder hoe de Heere het leidt. Qua leeftijd had hij m`n vader kunnen zijn en qua achtergrond hadden we elkaar nooit ontmoet, maar door een zeldzaam voordeel van technologie en Gods' leiding spreken we elkaar nu dagelijks.

Net als veel mensen is zijn enige bron naar buiten het dagelijkse nieuws. Onder de gevangenen wordt daar veel over gesproken. Ze beschouwen, wat ze op de TV horen als waarheid en zijn niet kritisch omdat ze geen alternatieve geluiden horen. In onze gesprekken kan ik veel puntjes op de i zetten en ook zijn theologische vragen, naar eer en geweten, beantwoorden.
Zo zitten we afgelegen in Zweden, maar de Heere brengt, langs zijn ondoorgrondelijke wegen, mensen op ons pad die we kunnen dienen. Mooi toch?