EEN VELLETJE VOL

 "Mag ik een keurpaat, papa?"  Jona rent naar de computer. "Ja hoor, wat voor kleurplaat wil je?" Jona weet het al! "een schilpat met een rosse pante" - Papa klikt wat webpagina`s aan. "dat kan niet. Het is óf een schildpad, óf een Roze Panther." Jona reageert instantelijk: "een schilpat."  Papa toont er tien op het scherm. "ja, die! Die schilpat, gaat u die printe papa?" Papa sluit de printerkabel aan en knikt. Jona staat met beide handjes bij de printer. Hij kan niet wachten om het velletje met schilpat uit de printer te rukken.

Met velletje rent hij naar de stoel. Een doosje wasco-krijtjes ligt op tafel. Hij kiest een kleur en begint te krassen. Binnen de lijntjes, soms over de lijntjes. Schild, pootjes, gras, water, alles donkergroen. Met zijn tong uit de mond krast hij het papier vol.  "klaar!" Binnen twee minuten toont hij me trots zijn groente schilpat. Helemaal volgekleurd? Ja.  Z`n best gedaan? Ja. Effectief tijdverdrijf? Nee. "Wil je nóg een kleurplaat?"  Hij smijt zijn schilpat op tafel. "ja! ja! ja! Nu een Rosse pante!"  - Papa herhaalt wat stappen en de printer spuugt weer en voordat de inkt droog is, heeft Jona `t velletje alweer beet.

Achter mij hoor ik haastig gekras. Jona zit voorover met zijn linkerarm gebogen en zijn kleine, spekhandje maakt repeterende bewegingen, terwijl de vingers een vettig krijtje omklemmen. De Roze Panther wordt donkerbruin, zijn strandstoel ook. Het strand, de zon en de strandbal worden geel. Nog voordat ik me op mijn werk concentreer, staat Jona alweer naast me. De tekening is af. Ik kijk ernaar, dan kijk ik naar de printer. Het leek nog maar tien seconden terug voordat ik de opdracht verstuurde.

Voor Jona is het een sport. Topsport! Er is geen nuance. Geen reflectie. Zoals een kind soms kan kijken naar een tekening. Geen inwendige vraag; "wordt het mooi?" Geen tijd! Hij moet door! Het witte moet kleur krijgen. Het krijtje moet op. De bips wil maar even stilzitten, de ogen zijn snel verzadigd. Heeft hij haast omdat hij de tekening wil laten zien óf omdat hij een nieuwe tekening wil? Omdat hij nog alleen maar kan krassen of heeft hij een immense werklust?

Even later zeg ik: "ga maar even met de blokken." Hij verdwijnt naar de keuken. Daar bouwt hij heerlijk met Maartje. Er blijft haast in het spel  én veel geluid! Maar de toren krijgt kleur en het verhaal krijgt vorm. Daarna zie ik hem, door het raam, met haastige spoed steppen. Hij wil snel van A naar B. Terwijl ik zijn bruine 'Rosse Panta' ophang aan de muur, lijk ik nog het gekras van het krijtje te horen. Geklemd in de kinderhand.

Over enkele jaren zal daar een andere tekening hangen en zullen zijn voetjes langer op één plaats blijven. Zijn hart zal vaker langzamer kloppen en de Roze Panthers zullen ook daadwerkelijk roze worden. De tekeningen zullen trager getekend worden en meer kwaliteit vertonen en de waskrijtjes zullen worden verruild voor potloden en kleurstiften. En wat zal ik dat heerlijke geluid van gekras gaan missen!