TELEFOONTJE UIT HET BUITENLAND II

De telefoon gaat weer. Een +1 nummer. Amerika. Een computerstem galmt in mijn linkeroor..

"You received a call from an incarcerated individual"
At ... state penitentiary
This call is being monitored and recorded
To accept this call, dial five now
Thank you. You may start te conversation now"

"Hello?"
Mijn gevangenisvriend belt weer eens. Hij is opgefokt. Zijn wereld is klein. Twee bij drie klein. Een maand terug vertelde hij mij dat hij zijn drie dochters niet meer spreekt. Ineens stopten ze met schrijven en bellen. Hij voelde zich machteloos, want, hij kan in de gevangenis niets. Hij berustte er in dat hij ze wellicht nooit meer zou spreken.

Ik vroeg hem: "wat zijn hun volledige namen en wat is het laatste adres dat je van hen hebt?"  Hij stuurde deze informatie per tekstbericht, waarna ik ging zoeken. In Amerika heb je de White Papers. Een soort telefoonboek waarbij je iedereen kunt vinden door te zoeken op naam en adres. Ik vulde de gegevens in en vond zijn drie dochters in drie minuten.

Voor $ 5 kon ik extra informatie achterhalen. Hun mobiele nummer, nieuwste woon- en e-mailadres. Ja, dat kan ik Amerika. Ik verzamelde alle informatie en stuurde het hem door.  Het gevangenisleven begint daar 5.00u. `s ochtends en eindigt 20.00u. Hij last mijn tekstbericht dus pas de volgende ochtend. In het tekstbericht stond het nieuwe adres van zijn oudste dochter en haar mobiele nummer.

Hij stond perplex! Hier was de informatie van zijn dochter! Na 10 jaar! Hij kon haar eindelijk schrijven of bellen. Ik adviseerde hem om geen lange brief te sturen, maar een kattebel, om het luchtig te houden. Maar, hij kon zichzelf niet bedwingen en belde haar de volgende dag op. Warempel. Ze beantwoordde het gesprek en ze spraken een uur met elkaar!

Hij belde mij direct daarna en zei; "ik probeer haar al tien jaar te schrijven en jij hebt de informatie zó. Hoe lang heb je gezocht?"  "Tien minuten" "Tien minuten? Echt?! Ongelooflijk. Ongelooflijk. Je hebt me mijn dochter teruggegeven."

De weken daarna belde hij dagelijks met zijn dochter en ze stuurden elkaar tientallen berichten. Ik vreesde dat dat een 'overkill' zou zijn. Na tien jaar radiostilte, moet je het contact weer rustig opbouwen. Voorzichtig adviseerde ik hem om rustig aan te doen en 'zware' onderwerpen te vermijden.  Hij werd kwaad en begon te schreeuwen: "Bemoei je niet met mijn dochter, wij zijn twee handen op één buik! Ik vraag niet om adviezen!!"
Ik hing op. Ik hoorde teveel vloeken. "laat `m maar even afkoelen" dacht ik. Mijn oor moest ook even afkoelen.

Maar, je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent. Na een week belde hij weer! Dat afkoelen bij hem ging niet zo snel, maar we spraken elkaar weer! Hij mistte onze gesprekken en het ging weer over van alles, behalve over zijn dochter.

Een week later liet z`n dochter weten even wat adempauze te willen. Het was haar allemaal teveel. Hij belde mij en deed z`n beklag. "straks ben ik haar weer kwijt!" Ik hoorde het aan, maar gaf geen advies.  Haar adres kun je zoeken, maar haar hersenspinsels zijn, nog steeds, geheim.

Gelukkig. Na een week spraken ze weer, en nu op vaste tijden. "Mijn dochter is net als mij: ze loopt soms ook over en dan is `t haar allemaal teveel." zei mijn vriend in de gevangenis. 

Je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent.