SOWBLOGS

Het is zondagmorgen. We zitten in de woonkamer. Naast mij zit Maartje met haar benen te zwaaien. Agnes zit in de fauteuil met Christoph. Ze worstelt met hem als met een pas gevangen Forel. Hij is te onrustig om stil te zitten. Hij heeft de vloer ontdekt. Een vloer met schatten; een vloerkleed, duploblokjes, kabels waar je heerlijk aan kunt trekken én boven alles; twee fauteuils waar hij heerlijk onder ligt, alsof hij geniet van de schaduw. Hij wil niet op schoot, maar hij wil kruipen! Op die andere fauteuil zit Jona. Omdat al zijn kleren in de was zitten, heeft hij mijn t-shirt aan. Het is twintig maten te groot. De hals valt over zijn schouders en de onderkant van `t shirt loopt tot over zijn knietjes. Uit de mouwen steken twee polsen met handen er aan. Toch draagt hij het alsof het het hem gegoten zit en het de laatste creatie van één of ander modehuis is. Maar toegegeven, hem staat alles. Zelfs een korte broek van vochtabsorberend papier. Hij heeft beide handjes nonchalant op de arm...

  We zijn in Zweden en hoe bijzonder! Eerst ben je in Gibraltar; het verste strand van Europa en nu ben je in het hoge noorden. Het blijft een kwestie van reizen. Vijf keer tanken, vier keer kleine boodschappen, drie korte stops, twee tolwegen en één lange adem en we zijn gearriveerd. Wij vinden zoveel zo gewoon. Onderweg komen we duizenden campers en caravans tegen. De helft in tegenovergestelde richting. Zij hebben Noorwegen, Zweden en Denemarken al reeds bewonderd. De andere helft rijdt, met ons als één colonne, dit immense land binnen. Om vervolgens in honderden zijwegen op te splitsen totdat we ons realiseren dat we alleen zijn. Alleen op een landweggetje, richting de eindbestemming. Wat kan ik zeggen van Zweden? Qua landschap had ik hoge verwachtingen. Maar, toen wij vanuit Denemarken, over de brug, de Zweedse grens passeerden, had ik even het gevoel in Texel te rijden. De huizen stonden kort op elkaar, er was nieuwbouw, veel graslanden én 'boven' alles; het landschap was...

We liggen nog in bed. De felle morgenzon heeft de kamer, ondanks de zonwering, verlicht. Ik hoor gestommel. De kinderen ontwaken. Één voor één. Ik heb de wekker gezet op half negen. Naast het bed van Aaron heb ik een briefje geplaatst. Daarop staat geschreven; "Aaron, maak jij koffie voor papa en mama?"  Terwijl ik me nog éénmaal omdraai, lees hij de kattebel en loopt naar beneden. Even later is iedereen een richting op gestoven. Jona rent naar de woonkamer waar hij zijn auto`s pakt, Christoph draait in z`n bedje en trekt zich op om de kamer rond te turen, Isaac doet zijn t-shirt en korte broek aan en Aaron drukt op wat knoppen van het koffieapparaat. Daarna staat Aaron in de deuropening. "papa, uw koffie staat op tafel" "oh mooi" reageer ik vanuit mijn duffe toestand en ik wrijf de restanten van de nachtrust van onder mijn ogen weg.  Maartje komt er bij staan en roept; "en ik heb mijn bed opgemaakt!" Ik tuur ongeloofwaardig naar haar bed en ware...

We zitten in de camper in Zweden. Isaac, Aaron en Maartje aan de ene zijde van de tafel, ik aan de andere. "Ik ga het meest romantische bijbelse verhaal lezen" begon ik. De kinderen wisten niet wat de term 'romantisch' betekende.  Dus legde ik dat uit. Als een man en een vrouw elkaar op straat ontmoeten, dan gaan ze niet staan te overleggen of ze met elkaar willen trouwen. Elk van hen zegt niet; "ik zoek een man" en "ik zoek een vrouw" "jij komt in aanmerking" "jij ook" "trouwen?" "ja, is goed" Aaron moet lachen om de absurde situatie én mijn bijbehorende gezichtsuitdrukking. "Nee" zo vervolg ik. "de Heere God heeft ons romantiek gegeven" Ik kom met een nieuwe illustratie; "een man en een vrouw komen elkaar op straat tegen, ze kijken kort naar elkaar en lachen wat en lopen snel door. De volgende dag zien ze elkaar weer en lachen naar elkaar en ze kijken elkaar na. De dagen er na kijke...

  Bij aankomst in de haven van Putgarten stonden we voor een verrassing. Door de strakke planning van Agnes waren we prachtig op tijd. Zo`n 25 minuten vóór tijd arriveerden we op weg naar de pond in Putgarten. We stopten langs de weg, honderd meter vóór de toegangspoortjes en deden daar even de camperdeur open om de benen te strekken en te filmen en te genieten van het eerste moment op onze reis waarbij we ruim voor tijd ergens aankwamen. Opeens riep Agnes; "waar is Bella?!" We keken verschrikt om ons heen. Geen hond. We riepen. Geen respons. Ik maakte een draai van 360 graden en toen dachten we in koor; "vorige camperplaats" - We stonden vannacht op een gratis plaats 10KM van de haven. Stel nou dat onze Bella daar was uitgestapt en zichzelf had uitgelaten! We hadden nog 24 minuten dus besloten we te keren en terug te rijden. De kinderen huilden eerst; "Bella!" en baden toen zachtjes. Wij ook. Aangekomen op de camperplaats, hadden we nog 12 minute...